Gözlerimi açtým dünyaya, Önce annemi, sonra babamý gördüm. Beyaz badanalý bir ev vardý, Ömrümü burada tükettim. Ýnsanlarý tanýdým akabinde, Yaþadýðým þehri ve doðayý. Baharlar gördüm, Yeþil tonlarýyla gülen. Beyaz karlý, kýþ geldi, Soðuk havayla ürperten. Güneþi, yýldýzlarý keþfettim, Geceyi ve gündüzü. Mavi misketti dünya, Nehirlerle örgülü. Güldü bana andromeda, En parlak haliyle, Yýldýzlar ýþýldadý, Yaradanýn aþkýyle. Gezegenler el salladý, Dokuz kardeþ misali, Sevgi, merdiven olsa, Uzanýp, tutsam ellerini. Rüzgar, yanýlttý bulutlarý, Ýndirdi, önce yaðmuru. Þimþeðe yýrtýnmak kaldý, Sürtündükçe yukarý. Sýcak magma çekirdeði, Püskürttü gayzerini, Açtý derin yarayý, Yýrttý litosferini. Eksik kusur aradým, Sonra buldum kendimi. Oysa, ben tasarým harikasýydým, Aþamadým bendimi. Her þey belli nizam halinde, Sanatsal gözle bakýnca, Seviyorum bu sanatçýyý, Aþký kalbime akýnca.
Ýsmet CAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
kestelli Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.