KARANLIKTA YAĞMUR

Karanlýk çöküyordu,
gecenin sessizliðine.
ay`sýz yýldýz`sýz
zifiri karanlýk kaplýyordu
geceyi.
bomboþ sokaklarda,caddelerde
uzanýp giden karanlýk,
tetikte bekler gibi korkutuyor
insaný.
karanlýkla dans eder gibi,
yaðýyordu yaðmur
karanlýk caddeyi
aydýnlatan lambayý
yaðmur taneleriyle kamçýlýyordu sanki
lambadan çýkan buhar
insan siluetini çiziyordu
karanlýkta gelen uðultu
gecenin sessizliðini ürpertiyordu
yanan lambanýn altýnda
bankta oturan
yaðan yaðmurda bekleyen iki
canan
yaðmurla beraber seviþiyorlardý
karanlýðýn içinde...
REÞAT ZEYBEK

Sosyal Medyada Paylaşın:

reşat zeybek Åžiirleri

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.

En Çok Okunan Şiirleri

KARANLIKTA YAĞMUR SANA İNAT SON SÖZLERİN SESSİZCE UNUT YARINLAR Anne KAŞANMAK