ÖZLEMİM
Býraktým seni zamana
Kýyýma vurman için
Soðuk dalgalarýn ruhu yokmuþ
Bu gece lalelerin ucu acýdý
Sokulmuþ gizlice yalnýzlýk ayak ucuma
Aðlamaksa, arkadaþým….
Rýhtýmlarým yosun baðlamýþ
Umudum kýzýl gün batýmý
Yapraktan gemi olur mu ?
Olmuþ iþte
Sararýp solmuþ….
Maviye hiç dokunmamýþtým binlerce yýl
Soluklarým yoktu sanki
Sandýklara gizlenmiþ ben
Anahtar deliðinden bakardým sana
Umutsuz ve yorgun
Daðýnýk saçlarýmýn gözyaþýnda…
Soru iþaretinin noktasý konmuþ üzerime
Yaðmur bulutu ben olsaydým keþke
Patýr, patýr yaðsaydým kaygýsýzca
Her sabah yüreðim acýmasaydý
Keþkelerim olmasaydý
Anneliðimde…
Bir bayrak dikildi
Mýzrabý daðladý yüreðimi
En köþegen tarafa kaçtým
Dermansýz dert ektiler mezar taþýnda
Umudumu boynuma taktým
Her yýldýz kaydýðýnda….
Örtün üstümü þimdi yalancý dostlar
Üþümek vaktidir
Gönlü olan anlar beni
Azap çekiyor vicdan
Ýçimde daraðacýndan bir salýncak…
Özlem geldi yine
Konuk oldu,baðladý aþký limana
Hazan ikliminde duygularýmý kaynattý
Ciðerimi çaldý
Ve bu gecenin karamsarlýðýnda
Bir not býraktý :
“Bir çift mavi göz kaydý gökyüzünden
Bir çift mavi göz…”
11 Aðustos 1989 anýsýna…26 Aðustos 2009
“….unutmak kadar büyük bir nimetin, unutmayan yaný….”
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özlem Maria Zafer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.