KARANLIK

Karanlýk, içimde yüzüyorsun,
Yýldýzlara, aya, bütün canlýlara,
Set çekerek ruhuma giriyorsun,
Dostluðumuz zirveye ulaþýnca,
Gönlümün iklimini suluyorsun.
Ýnsan, cin uyur;
Ruhum gezer uzun uzun,
Kâh çaðlar, kâh çaðlamaz,
Zorluklar karþýnda asla aðlamaz.
Akýl denen varlýk anlamaya çalýþýr kendini,
Yere ve göðe bakýnca hatýrlar Rabbini.
Karanlýklar, yalnýzlýklar ve ötesi,
Ruhumdaki mýknatýsý aklýma verir,
Duygular damarýmdan fýrlayýnca,
Beynimin hücrelerini harekete geçirir.
Etim, týrnaðýmý kucaklamýþ doðuþtan beni,
Týrnak büyür, et sarar ibretlik bedeni,
Týrnak etsiz olmaz; et de týrnaksýz,
Ýnsan asla yaþayamaz mâneviyatsýz.

01.12.1990
Konya
Sosyal Medyada Paylaşın: