Böyle bitmeyecek gece biliyorum. Adresler soruyorum hasretin kör sokaklarýnda. Yoklugun carpýyor yuzume kapanan kapýlar gýbý.
Oysa sen soylemiþdin hani; Hayatýn tenha sokaklarý bizi korur. Peki bu içimizde çagalýp duran kalabalýklarda neyin nesiydi?
Biz hayatýn makul çoçuklarýydýk aþk hariç. Çünkü aþk ensemize ölümü soluyan yüzlerdi, Yenildik…
Yüzünü aradým… Geçdiðimiz her sokak baþýnda, Dost bir yüzün suretinde, Kardeþ bir selamýn içinde. Yokdu yüzün gökyüzümde…
Sesini aradým… Söyledýgýmýz her bir türkünün içinde. Bir çoçugun sevinç çýðlýklarýnda, Annenin hasret kokan sesinde, Sevgilinin feryadý figanýnda. Yokdu sesin haykýrýþlarýmda…
Ellerini aradým Alaz dilli ruzgarlarda, Bir iþçinin nasýrlý parmaklarýnda, Genç bir kýzýn gergefine iþlediði nakýþlarda. Yokdu ellerin yoksunlugumda, yoksulluðumda..
Ve yaþamak; Kalbin iki atýþý arasýndaki zamana sýgmakdý. Zemberegi çokdan kýrlmýþtý düþ vakitlerimizin. Yasýný tutar olmuþtuk ölen her bir menevþenin. Yarým kalmýþ niyetler gibiydik. Bu yüzden ne sevdaya ne de kavgaya yaraþamadýk. Yazgý dedik, Ölümlere bakarken agýtlara takýldý gözlerimiz.
Uzaklarýn çagrýsýna uydun ve gittin. Oysa hüzündü býrakdýgýn avuclarýma. Esmerliðimi soyundum yoklugunun kýyýsýnda. Göç rengi agýtlar yakdým sonsuzluga.
Susuþlarýma beklemeyi ekledim sonra. Ögrendim aglayabilecek kadar büyümeyi ve Kederden geberten ezgiler söylemeyi…
‘’ döneceksin. Bir gün sen de, Savruk bir ömür paramparça dönecek ardýndan Döneceksin küllerine, Küllerinle dirilip o yangýndan Sýrtýmýza kimse yüklemeden biz bu dünyayý sýrtladýk, diyeceksin. Ama kurtaramadýk ve kurtulmadýk!...’’
Elbet dönülürdü gidilen yollardan geriye. Çoðalýrdýk yine dost gülüþleriyle. Turna katarlarýna eþlik ederdik ezgilerimizle.
Küldü yakýp kavurdugumuz ömrümüzün özeti; sevinçlerden, acýlardan ve hüzünlerden arta kalan özeti. Savurduk küllerimizi agýr agýr akan Dicle’ye..
Sosyal Medyada Paylaşın:
günesi uyandıralım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.