Salýyor sedasýný, derinden içli bir ses,
Seni tutsak etti bak, senin ördüðün kafes.
Ne ay’da, ne güneþ’de, yýldýz’da yok bahane,
Sen açtýn, sen kapattýn, sorma nedir meyhane?
Sensin gerçek sarhoþluk, sensin atýlan nara !
Her devirde bir yüzle, düþerken aynalara...
Yok keramet yüzünde, içini seyret zahit;
Ýnsana dar gelir mi, kendi kazdýðý lahit ?
Aldýn avuçlarýna, küçülterek dünyayý,
Alýmlý gerçek diye, fethedersin rüyayý.
Yap poyrazý yelpaze, getirmez serinliði,
Gözlerine yetmezken, göklerin derinliði...
Yüreðindeki kordan, baþý döner dünyanýn,
Sende ki, nasýl bir aþk? Göbeði, çatlar ay’ýn.
Kaç kara bulut geçer, içinden gözlerinin,
Milyon kere yýkanýr, bu yüzden kirpiklerin...
Aralýktan bakarken, bir dev uyanýþýyla,
Yýkanýr meyhanemiz, iþte bu gözyaþýyla...
Sakide benim bur da, hem sazende, hem sarhoþ,
Bir tek yýldýzlar kayar, zannettiðin baþýboþ.
Kal de nefes nefese, gel koþ artýk bu sese,
Bir ömre deðer inan, deminde gelen buse.
Bütün meyhaneleri, yýksan da ne fark eder,
Bizi sarhoþ eden dert, acý ve ince keder...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.