TUTUNMAK
derin gözlerine bengisular sürülen akþamlarý,
Belkýs’larý tahtlarýndan ederdi güneþ.
heyulalar koparýrdý yýldýzlar, sesinden.
aðlamanýn kederi paylaþýlýrdý son kez.
bulutlarýn gözleri gerilirdi, seni anmaktan,
yalnýz seni seyre dalardý, akþam...
ellerin; yüzü yaþmaklý kadýnlarýn elleri kadar güzelken,
yüzün; çapa yapan, iki büklüm yaþlýlarýn,
fakir týrnaklarý kadar hüzünlüydü.
bir parça kuru ekmeði suya banan ,
köylü kýzý kadar mutsuzdun.
mutsuz; çünkü köylüler bilir ancak ,
fakir kalmýþlýðýn iri gözlerindeki hüznü.
bir de sen bilirdin ,
hastahane koridorlarýný
dolduran kalabalýðýn , sessiz týnýlarýný.
yada aðlamaklý, hýrçýn, yalýn korkuluklarýný.
bir de yüzü karanlýða bakan, sert ellerimizin,
yumuþak dokunuþlarýnýn yýrtýcý sadeliðini.
salt, dönüp bakýyorken zamanýn aþýnmýþlýðýna,
bird e þairlerden dinlemeliydik oysa,
onlarýn.
fabrika gürültülerine karýþan, yýrtýnan seslerini,
kafesteki kuþu uçuran çocuklar kadar sevinmeliydik.....
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.