İÇİ GEÇMİŞ BİR ŞİİRİN ÇIĞLIĞI

Gýcýrdayan bir vapur sabahýnda,
Huzursuz ve mutsuz bir þair,
Beyninde binlerce karýþmýþ ses,
Kalem oynuyor fakat
Bir þey çýkmýyor
O yazamýyor,
O yazamadýkça
Ben de geri kalmýyorum,
Yazamýyorum
O eskiden hiç durmayacak gibi akan,
ilhamlarýn çeþmesine
Týpa takýlmýþ sanki

Cephede kumandanlarýný kaybetmiþ askerler gibi;
kelimelerim
Ben esir düþtüm kendi topraðýmda
Kendi topraðým yaban oldu bana,
Onlar ise daðýlýyorlar misket misali
Demem o ki, kumandan nice zaman daha hapis
Bir apartman boþluðuna atýlmýþ bir bedende
hem de
Hem de koskoca bir hayat

Apartman o kadar gürültülü ki
Bir curcunadýr gidiyor,
Sanýrým bu yüzden
Ben, yazamadýðýmý yazýyorum
Sallanan evimde
Komþulara gelince de
Kendi seslerinden baþka bir þey duymamýþlar,
Ta ki zaman bugünü buluncaya kadar…

Bugün ne mi var peki?
Kocaman isyankâr bir çýðlýk!
Öyle þiddetli ki,
Sýrf apartman deðil,
tüm mahalle ayaða kalkacak merakla
Pazaryerleri karýþýp, düzen saðlanacak
Günün sonunda

Zira bugün kaçýþ günü
Bugün özgürlüðün; özgürlüðümün günü
En güzel üniformam derim,
En iyi silahým da sesim,
Tek baþýna ama güçlü
Zaten bu yalnýzlýktandýr ki
“Ben þairim!” diyemem artýk
Kirlenen, acý çeken,
Kan akýtýp; kaný durmadan dökülen
Normal bir askerim sadece,
Yani, þair deðil,
Þiirin ta kendisiyim

Sosyal Medyada Paylaşın: