Ýnce bir çýðlýkla baþladý hayat, Yumuk bir elin içindeki çizgiydi þimdi. Býraksan kopardý bu pamuk ipliði, Duraklarda durmalý,vaktiyle yürümeliydi…
Sen ne dersen de; Yol yol olmuþ derde revan hayat çizgisi….
Yumuk eller büyümüþ duaya doðrulmuþtu, Bilinmez bir yolun ne ilk ne de son yolcusuydu, Bitmez, tükenmez sonsuzdur ceremesi Dudaklarda söylenir yýllardýr bu hayat bilmecesi….
Sen ne dersen de; Sýrra kadem basmýþ þimdi hayat çizgisi…
Çocuðun ayakkabý baðýna dolanmýþtý hayat Bu düðümü kendince çözebilmeliydi… Göðsünde çýrpýnan kimsesizliðe inat,
Sen ne dersen de; Göz göz olmuþ serde yanan hayat çizgisi…
Sevmekti sevilmekti bir tek gayesi, Kimi zaman nefreti, öfkeyi öðrenmeliydi, Zamanýn bile eritemediði, Ýnce bir çizgiydi hayat çizgisi…
Sessiz bir çýðlýkla bitmiþti hayat, Yaprak gibi vakti gelince dökülmeliydi, Ýsrafil ‘in nefesinde son buldu þimdi… Bugün varýz ,yarýn yokuz dedirten hayat çizgisi…
FERAY ÝLERÝ Sosyal Medyada Paylaşın:
ferayileri7575 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.