GÜNAYDIN BABA

Sigaraný mý tüttüyorsun yamalý minderde,
Nasýlda geçirdik günlerimizi beraberken yokmuþuz gibi,
Sarýlamadým doyasýya,
içimden aðlamak geldi,onu bile yapamadým.
Hep arkandan gelme ihtiyacý duydum.
Korktum belkide,
Bayramlarda elim hep boþ kaldý.
Çocuktum baba,
Çocuktu cýlýz bedenim,
Kayboldum karanlýk gecenin içinde,
Neden hep kaþlarýn çatýktý.
Suçlumuydum yoksa,
Kahvenin köþesindeki sandalyeye otururdun hep,
Uzaklara dalardý,gözlerin,
Ben ise sana,
Gelemezdim yanýna,oturamazdým boþ sandalyeye,
Sonra,sessizce kalkardýn.
Tütün dizinlerini asmaya giderdik beraber,
Sen önde,ben arkanda,
Bir hýþýmla bitirirdik iþimizi,
Karanlýk bastýrýnca soðuk kýþ günüde,
Sobayý yakardýn.
Ateþinde ben olurdum.
Güzinenin üstünde su kaynardý hep,
Ýçinde de bal kabaðý,
Çabuk akþam çökerdi,bizim köye,
Erken yatýlýrdý,soðuk yataklara,
Sabahýn ilk ýþýklarýnda,yankýlanýrdý,traktörün sesi,
Sýcak çorba mutluluðumuz olurdu.
Alýrdý,bütün yorgunluklarýmýzý,
Tütün tarlalarýnda söylenirdi þarkýlar,
Löküs lambasý ýþýðýmýz olurdu.
Küçük dünya yaratýlýrdý,büyük tarlada,
Küçük dünyanýn neresindeydim.
Ben baba,
Bir bana mý yer yoktu,söyle,
Sen sigaraný tüttürmene,
Sen kaþlarýný çatmana,
Sen,kahvenin sandalyesinde oturmana devam et.
Ben,hep arkandan gelmeye devam ediyorum baba...
Ebru Ünal
Sosyal Medyada Paylaşın: