AFAK
I.
Kararma arefesinde ufuklar
Solgun ve mor renkler hücum ediyor gözlerime
Iþýðý kaybolurken güneþin bulutlar ötesinde
Ýçimden kopan vaveylalara býrakýyorum sessizliðimi
Ve kimsesizliðimi kýrýk aynalara teslim ediyorum
Þimdi unutmak vakti hayatýmdan gelip geçen yolcularý
Sonlandýrmalý artýk ruhumun mengenelerde yýpranmýþlýklarýný
Beklenen sonu gelmez hayalleri yalanlardan ayýrmakla baþlamalý iþe
Hayatýn biteviye vurgunlarýndan sakýnarak birazda
Dön dur dört bir yanýn alaca karanlýk
Ve yaþam denen kýsýr döngüde gizlenmiþ anlarý umursamadan
Son nefeste son kerteye gelince piþmanlýk
Sil gözlerimdeki mor renkleri ýþýk vursun aynalardaki yansýmalardan
Þimdi beklemek vakti akþamýn karanlýk yüzüne bakarak
Gecenin koynunda suskunluðu sarýp sarmalayarak.
II.
Kararma arefesinde ufuklar
Karanlýðý bekleyen geceye müjdeler olsun
Çöküyor korkular.
…
Seni sende terk edip gittim içimden çivi gibi sökerek
Aldýrmadan kanayan yanlarýma
Fýrlatýp attým gecenin karanlýðýna dönmemecesine geri
Umutsuzlukla çevrelenen hayatýma girme demiþtim
Dinlemedin, çekeceksin þimdi sende ben gibi
Unuttuðun ne varsa hatýrlama zamanýdýr artýk
Terk etmekten baþla istersen;
Ya da yalnýz kalýþýna kahret fark etmez
Demiþtim-demekten nefret ediyorum- sana kalýr diye tüm acýlar
III.
Kararma arefesinde ufuklar,
Silkinip çýkmak istiyorum artýk sýðýndýðým gölgelerden
Kulaklarýmda nefretinden arta kalan çýðlýklar
Ve beddularýnýn kekremsi tadý
Oysa güzelliklerde vardý hayatýmýzda göremediðimiz
Yanýlgýlarýmýz yaktýðýmýz mum ýþýðýnda,
Beklentilerimiz çözemediðimiz düþlerde asýlý kaldý.
Heyhat…
Iþýklar çekiliyor gölgelerin arkasýna
Tükeniyor beklediðimiz umutlar
Zordu biliyorum,
Ve yaþamaktý birazda hüzünleri en derininden
Sahile vuran dalgalarda kýrýlýyorken hayaller peþ peþe
Hoyratlýðý tutmuþken denizin dinginliðini beklemek
Sus artýk yeter acýndýrma daha fazla kendine
Kararma arefesinde artýk ufuklar
Þimdiden sabahý özlemek nafile
Hüseyin AKOVALI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.