Bakma Öyle Çocuk

Ýstanbul’da bir akþamüstü
Ýstasyonda bekleyen insanlarýn arasýnda
Alacakaranlýk vurdu yüzüme
Ayaklarýna baktým kalabalýðýn
Yüzlerine baktýðýmda ürperdiðimden

Bir çocuk yaklaþtý.
Dilinde yalnýzlýðýn titremesi:
“Abla bir mendil al..”
Bakmadým yüzüne, bakamadým.
Ses de çýkaramadým,
Sessizliðe sýðýndým.

Bir baþka çocuk daha geldi.
Onun da dilinde yalnýzlýðýn titremesi:
“Abla sakýz vereyim mi?”
Bakmadým yüzüne, bakamadým.
Orada okuyacaklarýmdan ürktüm
Þimdi hiç sýrasý deðildi!..

Baþýmý kaldýrýr kaldýrmaz zeminden
Göz göze geldim gölge çocuklardan biriyle
Hiç deðiþmeyen yüz ifadesi selamladý beni:
Çocuksu..
Ayaðýnýn çýplaklýðý, soðuktan üþümüþlüðü..
Yüreðimi ayný soðuklukla daðlýyordu!.
Koptu iþte fýrtýna dedim, suskunca..

Oysa;
Dallarý yemyeþildir hâlâ asma yapraklarýn
Kýpýrtýlý, biraz nemli..
Güleçtir yüzü asma yapraklarýn..
Çocuk da güleç..

Bakma öyle çocuk cümlesi koptu gözlerimden
Olmuþlarla olanlar hep ayný
Bilmem kaçýncý kez gördüðüm bir fotoðraf
Ayný kederi yapýþtýrýyor insanlýðýma;
Utanç!..

Utanç merdivenlerinde
Ýniþlerle çýkýþlar arasýnda
Ben-le çevrilmiþ bencilliðimde
Unutmuþluðumu alýp da yüzüme
Peçe yapar örterdim oysa,
Gözlerin bu kadar canlý, bu kadar gerçek bakmasaydý.

Sosyal Medyada Paylaşın: