İLK KEZ

Sessiz bir çýðlýk doðuyor du gecede.
Yýldýzlar aralarýnda baðrýþýyordu.
Ay herzaman ki gibi pýrýl pýrýldý.
Mevsim uzun uzun aðlýyordu.

Ýlk,göz bebeklerinle gülmüþtün bana.
Ýlk o anda titremiþti kalbim.
Son kez yine birlikte bakmýþtýk ay’a.
Þimdi yýldýzlarda kimsesizim.

Ýlk,sahilde ellerine kenetlenmiþtim.
Denizi kovalayan dalgalarý izlerdik.
Ýlk seninle bir uçurumun kenarýna gelmiþtim.
Baðýrdýktan sonra uzun uzun beklerdik.

Ýlk kez bir geceleyin öpüþmüþtük.
Dudaklarýmýz kör bir ateþ gibi yanýyordu.
Birden sabah olmuþtu,gülüþmüþtük.
Ýhtirasýmýz giderek artýyordu.

Ýlk kez bir sonbahar günü,birlikte aðlamýþtýk.
Göz yaþlarýmýz bir yaprak gibi teker teker dökülüyordu.
Sonra sýmsýký sarýlmýþtýk.
Saçlarýn yasemin kokuyordu.

Bir akþam üzeri,son kez uçurumun kenarýna gelmiþtik.
Uzun uzun öpüþüp,bakýþmýþtýk.
Hatta dayanamayýp sýmsýký sarýlmýþtýk.
Ýlk ve son kez orada ayrýlmýþtýk.


MUSTAFA TÜRKYILMAZ

Sosyal Medyada Paylaşın: