İNSAN VE KUL
Beton yüklü binalar, boy boy dizilmiþ,
Ahlâksýz resimli donlar ortasýna çizilmiþ.
Baþ yok, ayak yok, orta yok gövde nerede,
Sen, bir adým attý mý, rastlarsýn böyle derde.
Gizli ruh deryasýndan mý kaldý bu eser?
Býrakýp giderim, kör býçaklar beni keser.
Hayal kurup, asýrlar ötesi gideyim derim,
Lakin gezer ruhum, eskisinden de beter.
Tohum cýlýz, meyveden kalmamýþ eser,
Baþak yanmýþ, külleri ise edilmiþ heder,
Sap dimdik, yapraklarsa eskisinden beter,
Gelecekte meyve deðil, tozundan bihaber.
Fýrtýnalý günlerin endiþesi kabarýrken,
Sýcak günün erzakýný hunharca yakarken,
Aðýt, yas, sitem ve uzunca bir sessizlik,
Ateþi söndürüyordu, ölümden korkarken.
Dünyanýn köhne malýna þuursuz insan tapmýþ,
Uyumuþ, uyutulmuþ sebepsiz yolu saptýrýlmýþ,
Çöl çöl gezer, gezdirilir lakin serap bulurcasýna,
Münafýklar kervanýna da pervasýzca katýlmýþ.
Bu edepsiz dünyanýn peþinden hep koþarak,
Düþüncesiz kafa! Sen hâlâ bâtýl mý diyorsun?
Zalimlerin karþýsýnda; el pençe divan durarak,
Rabbinden baþkasýna eðilmek mi istiyorsun?
Hürriyeti eline alan, hakkýn askeri,
Oldu mu dünyada koymaz tek serseri.
Kul olarak, Allah’ý dâima birleyeni,
Kuþatacaktýr, dünyanýn büyük adaleti.
Her zaman, dürüst olmalýdýr Müslüman,
Cihat; ilim ve irfanla yoðrulduðu zaman,
Kibir, kin ve ahlâksýzlýðýn meydanlardan,
Kaçmýþ olduðunu, göreceksin iþte o an...
Kan, cerahat, irin akýyor çirkin piyasada,
Ýnsanlarý sömüren asalaklar doldu kasada.
Akýllarý koþtukça koþuyor, hayal peþinde,
Nefis ve insanlar ilahlaþtýrýlýyor bu yasada.
Nankör insan! Hiç iyilikbilmez misin sen?
Akýl, zihin, kalp yok olur omurgasýz isen,
Bu inatçýlýktan vazgeç artýk iyice yumuþa,
Biraz da akýlsýz aklýn, senin peþinden koþa…
Kan kalmamýþ, hareket, bereket neþesiz,
Organlar felç edilmiþ, akýlsa tüm keçesiz.
Diþler çürümüþ, mide mundar etle fersiz,
Çalýþýyor ama kime çalýþtýðýndan habersiz.
Hayvan susar, hiç deðilse olmaz dinsiz,
Doðru bildiði yoldan direk gider kinsiz.
Aþaðýlarýn aþaðýsýný biliyor olmalý ki,
Rabbinin emrinden hiç çýkmýyor bil ki.
Ben de Müslümaným diyebilmek bu çaðda,
Ne kadar da zorlaþtý, bulutlarýn dünyasýnda.
Peygamberi sevmek, ne de dýþlandý sahada,
Modern dünyanýn hürriyet yüklü otaðýnda!
Evet, zafer Allah’a inananýndýr, yakýn ya da uzak,
Ýslam’a zarar verememiþtir, adýna kurulan her tuzak.
Yýllar, yüz yýllar geçse de Allah’ýn sünneti deðiþmez,
Doðru birdir, her asýrda birliðini katiyen yitirmez…
Meyve vermez aðaç, çekirdek yok olunca,
Kökleri çürümüþ; ficarlar karýnca karýnca,
Yapraklarý dökülüyor, su bir an varmayýnca,
Kalbi, davul gibi ses çýkarýyor kuruyunca.
Doðacaktýr o günler; yaðmur, güneþ ve ayla,
Kurtulacak zalimlerden dað, taþ, ova, yayla,
Yüce Allah, Ol dedi mi her þey olur anýnda,
O zaman, yaþamýn tadý kalýr dimaðýmýzda.
Kar, dolu, yaðmur sonra taþ yaðar baþýna,
Ýnsan için; yeni hayat yükler ömür taþýna,
Kaçýþýr insanlar birbirlerinden, ruh döner,
Ýman ve amelsiz kalp nuru çaresizce söner.
Az ya da çok, yolculuk bitti iþte bitti,
Bir ömür tükenmez derken hemen gitti.
Mükâfat ve ceza için kurulur da mizan,
Aðýr ve hafif gelme korkusu baþlar o an.
Senin önüne açýlýr, amel defterinin sahifesi,
Ahirette amelini tam tartar, mizan terazisi.
Yakar beyni, dünyanýn sorumsuz yaþantýsý,
Delik deþik eder vücudu demirin eti kaþýntýsý.
Dönüþ Rabbimize bunu asla unutamayýz,
Dünyada Allah’tan baþkasýna tapamayýz.
Meyvesiz aðaç zamanla uçar beynimizden,
Azýcýk amelimiz varsa o da gider elimizden.
Nefsin tuzaklarýndan kaçýnalým,
Küfürsüz bir dünyaya saçýlalým.
Peygamberin sünnetine uyarak,
Allah’ýn ipine sýmsýký sarýlalým…
Allah aþkýyla kalbimizi doldurmalýyýz,
Ahiret için, azýðýmýzý iyi toplamalýyýz.
Sevgi tohumlarýný her yere saçmalýyýz,
Birbirimizi severek, kardeþ olmalýyýz…
Allah’ým! Hata etmiþsek affet bizi,
Sen utandýrma iki dünyada da bizi.
Bütün yönüyle sana açtýk kalbimizi,
Ýki dünyada da kazananlarda eyle bizi.
1990 / Konya
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.