Vatanım (Gülce-Ayaklı Serbest)

Vataným (Gülce-Ayaklý Serbest)

Eyyy! þehitler diyarý,
Gönlüme ferman, bilge Türk’ün ülkesi,
Varlýðýmýn sebebi, ülkümün son kalesi;
Ata yurdum, geçmiþim, geleceðim,
Ey cennet vataným, ey hayat suyum,
Dirliðim, birliðim, yücelerden yüce sevdam;
Ey destanlarýn içinde Anadolu isimli
En büyük destan!

Doðdun Çanakkale’de, büyüdün Sakarya’da;
Kanýyla, kemiðiyle yoðruldun nice þanlý yiðidin.
Atasýnýn emriyle kükreyince aslanlar;
Dirildin Kocatepe’de,
Yürüdün yedi düvele karþý Dumlupýnar’da insan insan
Türkü türkü aðýtsýn sen,
Destan destan kahraman…

Tadým sensin, tuzum sensin,
Sensin dilim…
Nakýþ nakýþ halýsýn, desen desen kilim…
Çileyle, sabýrla yoðuran sensin aðýdýmýzý
Gurbet mektubusun, hasret çiçeðisin
Yayla çeþmelerinden seslenirsin þarkýmýzý
Her zerrende sevdamýzýn izi var;
Aþkým sensin, sen gözümsün, elim sen;
Kuvvetsin bileðimde,
Dizlerimde derman…

Bozkýrýnda çoban olup, kavalýmý aðlattým;
Cirit tuttum, yayla yayla kýr atla…
Yâr dedim, bacý dedim, gardaþ, ata, baba dedim
Ve ana dedim kucaðýnda sallandým;
Topraðýndan beslenip,
Bostanýndan çiçek çiçek dallandým;
Doldurdum ambarlarý
Harman harman…

Olamam ben sensiz, asla olamam!
Evim, barkým, bucaðým,
Oðulum, kýzým, gelinim,
Öksüzüm, dulum, yetimim sensin.
Sen baþýmdaki tacýmsýn;
Derdimin tek dermaný, can veren ilacýmsýn…
Bu can tende oldukça;
Var olacaksýn, yâr olacaksýn…
Ayaz çökse de, kümelense de karabulutlar;
Ant olsun varlýðýma, ant olsun ülküme;
Kýlavuz yol gösterince,
Ne sis kalýr ne duman.

Osman Öcal
Sosyal Medyada Paylaşın: