Her gün bir teðet geçer, gözüyle ve kaþýyla,
Yine akþam geliyor, bilmem kaç oynaþýyla...
Nerde eski akþamlar, gönlü dolduran huþu?
Çýrpýnýr yüreðimde, gecenin garip kuþu...
Ne bir derviþ nefesi, ne de bir kanat sesi,
Bilmezsin, garip kuþun, olmaz asla kimsesi.
Karanlýktan daha çok, gördün mü kalabalýk?
Aðzý açýk bekliyor, gör zifiri karanlýk.
Sýrtýmý dönüyorum, þimdi karanlýklara,
Aydýnlýk demliyorum, yaslanýp bir çýnara...
Ay’la, güneþ birlikte, içimi aydýnlatan,
Gözüm göklerde deðil, içimde atacak tan!
Artýk saklanýyorum, hem geceden, hem günden,
Yýldýzlarla birlikte, dönüyoruz düðünden.
Tek bir tebessümümle, düþer gecenin tülü,
Sýðmýyorsa kainat, neylerim ben o gönlü.
Yüküm aðýr olsa da, bu daðlarýn karýndan,
Daha zengindir içim, þehrin sokaklarýndan...
Bakma taþýdýðýma, geçmiþten kalan uru,
Cennet köþkü de bende, hem cehennem çukuru!
Nerde görürsem çukur, bir bir kapatýyorum,
Ýçimi aydýnlatan, bir ýþýk yakýyorum...
Kimseden müjde deðil, bu benim alýn terim,
Kendi aydýnlýðým da, kamaþacak gözlerim...
Çekil artýk karanlýk, yoldaþ deðiliz senle,
Doydum karanlýklara, oynaþma artýk benle...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.