KAYIP ÜLKEM

Bu nemrut karanlýk
çok geçmez bitirir aydýnlýðýmý....
Güneþ, uçsuz bucaksýz bir memleket

Ülkemi gördüm savaþlar içinde
bir kadýn çýðlýyla ne kadar çýðlýk
ya da bir çocuk ne kadar yalýnayak hesabý güdülmüþ

her rüyadan gündüz niyetine hiç uyanmadan
elim,gözüm ve baþým
bir meydan gibi karmaþýk

Zazaca bir aðýda kesilmiþse kulaðým onca düþten sonra
her düþmeden kalkmaya öylesine inanmadan
Vurulmuþsa köy kokusuyla kuþlar
dindirilmiþse azgýn
Munzur;

ve içinden yara yara kan geçiyorsa
Zilan deresi;

Asur’u kýrbaçlarken dört bir yaným
yurdumu bildim savaþýn eþiðinde

Ýshak Paþa’da dikildi gözlerim
incecik bir ok gibi yaralayan
Etim karýþtý kül sancýsýyla
Nesimi’ye

Þeyh Bedrettin’e nispet intihara meyilli bedenim
bir esnaf çarþýsýnda deðil üstelik

Defalarca yaþatmak için
Defalarca ölmek uðruna

Yakalandý nedense en umulmaz nihayet
Sýnýrlarý çizilmiþ saklambaç oyunuda
Bilin ki çocuklarýn düþleri artýk kan....

Kimliði þiddetle yazýldý herkesin
Yangýn içerek güneþin hazýyla
Zerdüþt’ün

Güneþe hasret prangalarý
Ahmet Arif’in ,
Her anýnda yaðmurlu, her anýnda
Atilla Ýlhan

Memleket tükendi ve insanlar artýk makina
Elbet kabul görülecekti futurist bir dünya
Kim bir daha sevecekti öylesine kadýnlarý
Söylesene hadi halk için
Nazým Hikmet Ran;

Oysaki hiçbir karanlýkta belli deðildim
Hücresine sýzýyorken zayýf bir ýþýkla Ali’ler
Ama yinede nefes çalarak gökyüzünden
hep umudu
hep maviyi bildim

Kayýp Ülkem

Kehanetim.......


( ÝBRAHÝM YALÇIN )










Sosyal Medyada Paylaşın: