Dudaklarýmda izi kaldý her damlanýn
Saçlarýmda sesi kaldý gülüþlerinin
Ve gözlerimde közü kaldý hüzünlerinin.
Sen mi býraktýn kendini esen yele?
Ben mi býraktým uçurtmanýn ipini?
Karanlýklarda kalan var mý ki hâlâ?
Kimin penceresinin önünde dirseklerinin izi kaldý?
Kim umut atýnýn terkisine aldý vedayý?
Þu yere kulaðýný dayayan adamýn derdi ne?
Topraða girenden ses gelse de kime ne?
Heyhat! Ne el uzatabilir topraktaki gel diye
Ne vedayý becerir severken giden, el diye...
Þimdi ne dudaklar, ne saçlar ne de gözlerdesin.
Sen ey tüm yolcularýn ilki, bil ki bilinmeyen bir seferdesin.
25.12.2009
SERAP HOCA