Ben bir garip yoldaþým, Düþtüm de yolumdan þaþtým, Sonsuzluða uzanýr yolum, Yok, dostum arkadaþým, Ben tek tabancayým!
Þeytanýn kucaðýnda büyümüþler sanki, Yolumdan alýkoymak amaçlarý, belli Ama bilmezler, tanýmazlar beni… “Ben babamýn oðluyum bre…” Korkutmaya bu sözüm yeterdi.
Haysiyet deðil maddiyat takýlýrlar. Ýyinin halinden hiç anlamazlar. Her þeye eyvallah ama… Sabrýmýn da bir sýnýrý var.
Benim doðduðum topraklarda yenmez haram. Yiyenlere yoktur merhabam. Bize öðretilen ezilmemektir Hep bunu söylerdi aslan babam
Etrafýmda çakallar volta atar. Ellerde kör býçaklar. Duyduðuma göre canýmý alacaklar. Kavgamýn perde arkasýnda bu alçaklar var…
Adýmýmý bastýðým her yer bela! Ne kadar kaçsam da hep biter burnumda. Hep mazlumlarý mý bulur bu cefa? Garibanlar hiç sürmez mi sefa? Yolumun sonundalar biliyorum! Bana mutlu deðil mutsuz son yazýyorlar, görüyorum!
Suç iþlemeye meyilli kirli simalar! O boþ gözler her yerde beni arar! Peþimde polis, önümde onlar var. Biletimi keseceklermiþ, kessinler! Benim arkamda dað gibi babam var.
Boynumda hissediyorum yaðlý ipi, Acýtan içimi, acýsý deðil, böyle bitmesi, Beni de anlamadýlar… Beni de anlamadýlar, Ahmet Kaya gibi!
Abdüssamed Gedik 23 Aralýk 2009 Saat 02:14
Sosyal Medyada Paylaşın:
abdussamedgedik Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.