Sarýlmalarým masum deðildir bilmez misin çocuk?
Ben masum deðilim
Heyecan dolu sesinle
Gülümseyiþin karýþýr dudaklarýma.
Donuk siluetinden tanýyýp
Kendi canýmdan aþk kattýðým
Bensiz sevgilim
“Elveda” ve “yeniden merhaba” tokatlarken bizi
Bir yaným mutlu,
Diðer yaným huzursuz…
Býçak kesiðinden daha çok acýtýrmýþ gerçek.
Gerçek, aþkýmý yendiðinde
Aðladým
//Ýçindeki çocuðu sevdim en çok
Kendi çocukluðumu verdim yanýna
Ele ele gülümsediler yitik baharlarýna//
Etim çürürken günahlarýmda
Kan rengi gözyaþým þeytanýndýr
Seni solurken ciðerlerim
Ýçimde çoðalýr karbon dioksitin
Yakar,
Acýtýr,
Eritir tüm bedenimi
Ateþin düþünce tenime… yanarým
Öperken dudaklarýný
Ilýk nefesimi býrakýrým emanet
Isýtsýn diye alkolsüz gecelerini
Ve her gecenin doðurduðu sabahta
Ýçtiðin her yeni dem çayda
Ilýk ýlýk içine sinmek,
Daðýlmak damarlarýnda
Sen olmak,
Sana karýþmak
Kanýnýn þekeri olmak isterim
Sesi baþtan kýsýlmýþ bu cevval aþk’ta.
//Ýçindeki çocuk incitti en çok beni
Çocuklar acýmasýz olur
Daha büyümeden
Anladým//
Banu Uludað