ÇOK GÖRME EMİ...

ÇOK GÖRME EMÝ...

Merhaba bitanem, ben geldim.
Her zamanki gibi yine geç geldim.
Bu son buluþmamýz olacaðý için
Erken gelmek istedim ama elimde deðildi.
Ben sana son kez kavuþmak için acele ettikçe
Ayaklarým, ayaklarým nedense hep, geri-geri gidiyordu...
Sanki dizlerimin baðý çözülürcesine
Her tarafým kül keþkek olmuþ, hasta gibiydim...
Eee, çok bekletmedim ya seni?
Hani hatýrlar mýsýn?
Ben seni bu pýnarda ilk gördüðüm an
Dilim, tamamen birbirine dolaþýp
Kendi ismimi bile söyleyememiþtim ya
Bu günde ayný duygularla buraya geldim
Sensiz nasýl yaþayacaðýmý bile bilmiyorum…
Ama ayrýlma kararýmýzý beraberce almýþken
Yine bu pýnarda ayrýlalým istedim.
Ne o, neden sustun bitanem?
Sen, sen hiç böyle sessiz kalmazdýn,
Buluþunca bana sýmsýký sarýlýr,
“Býrakma beni” diye kulaðýma fýsýldardýn.
Yoksa yoksa sen aðlýyor musun?
Bak bu olmadý iþte, öyle hemen su koyuvermek yok.
Bugün, her zamankinden daha da dayanýklý olmalýyýz.
Hem, hem ilk defa severek ayrýlan biz deðiliz ki?
Yapma bitanem, yapma ne olur, sen böyle yaparsan eðer
Ben, ben zaten hiç hazýr deðilim bu ayrýlýða,
Ýþte o zaman, iþte o zaman ben kahrolurum...
Gel güzelim, her zaman ki gibi,
Yan-yana, nefes-nefese, olalým,
Nasýl olsa bu son buluþmamýz
Sevdamýz kadar, ayrýlýmýz da farklý olmalý...
Al bakayým þu mendili, sil o gözlerini.
Ben zaten, ben zaten zor tutuyorum kendimi,
Bir de sen, yaralama n’olur...
Bak bugün, pýnar da yasta, kuþlar da suskun zaten,
Bize aþk þarkýlarý bile söylemiyorlar,
Menekþeler de sanki biraz solmuþ mu ne?
Demek ki; her þey seninle güzelmiþ be bitanem..
Tut ellerimi, tut; hiç býrakma, sýmsýký sarýl bana,
Nasýl olsa, bu son sarýlýþýmýz olacak birbirimize,
Ama gözlerini gözlerime odaklama, n’olur,
Hem, hem niye öyle suçluymuþum gibi bakýyorsun bana?
Suçum; seni delicesine sevmekse eðer,
Kabul ediyorum, suçluyum ben...
Hayýr, bitanem, hayýr... Seni aðlatmak deðildi benim niyetim…
Bak, bülbülümüz geldi pýnarýmýzýn baþýna,
Söyle ona, her zamanki gibi aþk þarkýlarýný mýrýldansýn,
Senin gözlerinse, gözlerimde;
Bu gün ayrýlacakmýþ gibi deðil,
Hiç ayrýlmayacakmýþýz gibi sarýl bana…
Yüreðin, sanki duruverecekmiþ gibi, çarpsýn bitanem...
N’olur, son kez bu pýnarýn baþýnda,
Beni çok sevdiðini haykýr þu daðlara,
Duysun, kurtlar-kuþlar sevdamýzýn büyüklüðünü…
Susma ya, susma... Sen sustukça, ben kahroluyorum…
Neyse, vakit geç oldu, baban yine seni arýyordur.
Her zamanki gibi, “o çulsuza mý gittin” diye
Sana baðýrýp-çaðýrmasýna dayanamam...
Zaten, babanýn o acý sözleri hala kulaklarýmda,
Garibaným diye, seni benden ayýrdý iþte en sonunda,
Kalk bitanem, babaný fazla bekletme...
Seni, seni doyasýya bir öpeyim, sen de beni öp
Ve hiç arkana bakmadan uzaklaþ buradan.
Ben burada biraz daha kalayým, önden ben gidersem eðer;
Gözyaþlarýmý bulursun tozlu yollarda,
Hani, hani “erkekler aðlamaz” deseler de
Onlara, inanma sen... Yine, yine arada bir de olsa
Pýnarýmýzýn baþýna gelip, Mor menekþelere kokunu býrak,
Ben de, ben de onlarý, doyasýya koklayayým,
Onlar güzelliðini ve kokusunu Senden aldýlar nasýl olsa,
Bunu da bana, bunu da bana ÇOK GÖRME EMÝ...
SAVCI
Sosyal Medyada Paylaşın: