“Biliyor musun?” diye baþladýðýn
Cümleleri hatýrlýyorum yokluðunda
Elbette biliyorum…
Ama unutuluyor onca sene
Yan yana uyunduðunda.
Unutuluyor be sevgilim
Ýlk gördüðünde karnýna saplanan aðrý
Titreyen ellerin ve
Ürperen tenin
Unutuluyor nedense…
Sonra, kuþlar göç ediyor bir bir
Yalnýz kalmak istiyor ruh, her nedense
Aðlamak bile gelmiyor içinden de
Gülemiyor nedense
Çocukken avuçlarýma düþen karlar düþüyor aklýma
Uzak bir ev kuruyorum,
Çekip gitsem diyorum…
Diyorum da…
Gidemiyor insan, gidilmiyor
Hep bir mani
Hep bir bahane…
“Biliyor musun?” diyerek,
Baþlýyorsun her güne,
Evet, biliyorum sevgilim…
Söylesene,
Sen biliyor musun?
Neden bu kadar istediðim halde
Bir adým bile uzaða gitmeye
Hiçbir zaman cesaret edemediðimi?
Düþündün mü hiç?
Söylesene…