"ben diyeyim "þiirsel bir anlatým"
okuyan desin "çocukça bir paylaþým"
......................................
yedi yaþýmda, sevgili öðretmenimin
sevecenliði þefkatiyle abeceye adým
gâh gözyaþlarý, gâh kahkahalarýyla,
ilk ders, büyüklerin sevdasý bir bilmece
cezasý ise uzak bir þehre sürgün..
lise yýllarýnda ilk aþkýn yokuþu
sessizce yürüyüþler, elin tutuluþu
günlerce asýldý dersler pastanelerde
o günlerden yadigâr, yüreðin vuruþu
baþladý, üç yaþýmda hayat gailesi,
hiç eksilmedi yaðmuru dolusu
her seferinde ýslandým sýrýlsýklam,
hep sürdü yaþam mücadelesi,
“kitap gibi, bir sevgiliyi okuyup bitirince o aþk da bitermiþ”,
okuyup bitiren olmamýþtýr umarým
okuyup bitirebildiðim olmadýðý gibi..
dünyaya geliþleri;
büyüðü, aralýk yedisi,
küçüðü, haziran onbeþi,
bundandýr tek sayýlara tutkunluðum
annelik en yüce deðerim
önceliðinde hep yaþantýmýn
yeri geldi, sabahladým baþlarýnda.
yeri geldi,kýrk dakikalýk dolmuþ yolculuklarýnda;
gördüðü her telefon direðini gösterip; “bu ne anne”
sorusu ile ölçüldü sabrým.
üç üniversite deðiþtirdim,
Ankara Hukuk Fakültesi kaydýnda;
yedi aylýk yüklü olunca,
kitaplarý da alýnca kucaðýma,
hafiften utandým anne adaylýðýmdan,
avukatlýktan da yargýçlýktan da geçti yolum,
noterlikte kýl çadýr kurdum,
memleketin her köþesine..
oysa doktor olmaktý dileðim,
yaþým genç ruhum ondan daha genç,
hayalin okulu da yok,
belki bir gün doktorluktan da geçer yolum..
annemi,o kutsal varlýðýnýn farkýna varamadan;
hayatý koklamaya, emeklemeye baþladýðýmda,
babamý, güzel insaný, ilk gençliðe adýmladýðýmda,
uðurladým topraða, doya doya kucaklayamadan..
çýktým maraton yollarýna, tek baþýma kaldýðýmda,
hayatýn hep beþ adým ötesinde yürüyüþüm bundan..
gâh bir çocuðun yüzündeki hüzne gâh sevincine,
gâh ihtiyar bir delikanlýnýn yürüyüþüne þahitlik etti gözlerim,
sevdiklerine dokundu ellerim,
güzellikleri takdir etti yüreðim..
yamalý pantolonumla alay edenler;
üzgünüm ki, çöplükleri karýþtýrýyorlarmýþ bugünlerde,
kýrmýzý bir pabucum ve entarim oldu çocukluðumda,
kýrmýzý bir bisiklet ise rüyalarýmý süsledi,
þimdilerde kýrmýzý bir javanýn hayallerimi süslediði gibi..
haksýzlýklarda hiç beddua etmedim,
çoðunlukla isyan ettiðim oldu,
yollara çýkýp yürüdüðüm,
gözaltýnda geceler geçirdiðim de,
sýrf o üniversitenin öðrencisi olmaktan,
Konya’yý sevmeyiþim, gözaltý þehri tesadüflüðünden..
ilk bencilliðim üç yaþýmdadýr;
“kýyamet kopacak,
taþ taþ üstünde kalmayacak,
her taraf dümdüz olacak”
dediklerinde, koþtum en yüksek tepeme,
düþünürken orada bir þey olmayacak,
çoktan kopmuþ evde kýyamet..
ilk veterinerliðim, dördümde;
“kedinin kuyruðuna çöp kaçmýþ”
çýkarmak için asýlýrken, uyardý babam;
“yavrucuðum, o yavrusunun kuyruðu,
býrak da rahatça doðursun”
kertenkele yavrularýný, avuç içinde okþayýp öpecek,
aðaçlarý, tepesinde geceleyecek,
dalgalarý, dinlerken sabahlayacak,
dolunayý, hilâli, tanyeri aðarýncaya dek seyredecek,
denli çok sevdim..
deniz en büyük aþýðým,
bundandýr denizle saatlerce dansediþim...
beyaz yalanlarým olsa da kýrmýzý yalandan uzak durdum,
nezakete bürünmüþ yapaylýklardan, içtenliðimi korudum;
“ çayýmýz bitmiþ,demleyelim mi” sorusunu diðerine tercih ettim.
çektiðim acýlar dürüstlüðümden, vazgeçemediðim,
içtenliðime en yakýn dostlarým “yine uçmuþ bizimki, çýlgýn, çatlak”
uzak tanýdýklar “soðuk, kibirli, kendini beðenmiþ” dediler
doðrudur uç duygular arasýndaki gel-gitlerim,
uçuþlarým ne hoþ, kendimi bulduðum;
yanlýþ olan algýlamalar..
kanatlarýmý koparmak isteyenler de oldu, koparanlar da.
sýrf bu yüzden kendime darýldýðým zamanlar da..
yüreðim camdandý,kýrýldý çoðu zaman
gözlerim buluttandý, pankart açtý bazan
lacivert gök gibi, yarýldý çoðu zaman,
gönlüm gülþendi, rengârenk gül olup açtý
hayatý hatalardan öðrendim;
inatçý, yaramaz bir öðrenci oldum.
yaþadýðým yalnýzlýktý bu hatalarýn bedeli.
gelecek çaðda yaþamýþ olmayý diledim,
kendimi uzaylý gibi hissettiðim anlarda..
ömrümün çoðu gezginleyin; yollarda, otogarlarda geçti,
alýþveriþlerden,ev oturmalarýndan, günlerden köþe bucak kaçtým,
biraz sosyal olayým dediklerimden
hüsranla ayrýldým..
hep sorular sordum kendimi bildim bileli,
okumaktan, sorgulamaktan vazgeçmedim,
“gece gündüz namaz kýldýðým, akýmlar sempatizaný, ateist”,
zannedilsem de
yolum akýlcý felsefe, düþüncem bilimsel, duygularým yürektendi...
Gördüðüm
ters çevrilen kaplumbaðalar
ve onlarýn çaresiz çýrpýnýþlarýnda
çocukluk sezgisi ile vardý bir terslik
çoðu þeyi affedebildim,
çocuklara ve korunmasýz canlýlara yönelik þiddet dýþýnda.
“yaþadýklarýmdan öðrendiðim bir þey var” dedirtecek,
hayatýn bana burnumu sürte sürte öðrettiði büyük ders;
asla, “asla” dememek!...
büyük büyük laflardan öylesine korktum ki,
küçük laflar edip, büyük lokmalar yutuþum,
eðri koltuklarda oturuþum bundan..
“ eðilmedim hiç kimse, makam ve mevkii önünde”
sahiden eðilmedim,
bir tek salkým söðütleyin sevginin önünde eðildim,
sevdiklerimin kapýsýný çoðunlukla “çat kapý” çaldým,
açanlar da oldu kapýlarýný, açmayanlar da,
nezaketen açýp biran evvel uðurlamak isteyenler de..
kýz çocuklarým var daha ellerinden tutulacak;
tutabilirsem yürüyünceye kadar,
fidanlarým var topraða kök salacak;
yeþerdiðini görürsem bir tutam dalýnýn;
hani ölürsem de ne gam...
ölümle burun buruna, kucak kucaða;
dansettiðim de,
birlikte takla attýðým da oldu.
ilkbaharým ve sonbaharýmda
birden çok çaldý kapýmý;
sonuncu sarýlmada muhtemelen haberim olmayacak
kucaklaþmalar güzeldir,
hele çok özlenen bir sevgiliyi kucaklar gibiyse…
Adile Soylu
Nazilli/15 Aralýk 2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.