-ikilemlerde sýkýþanlar-
Hayatýn insana vura vura
Öðrettiði gerçekler
Bir daha çýnladý bu gece kulaklarda.
Gözlerinde öfke yoktu ona dair,
Kin kusmuyordu dili
Ya da neden ben, demiyordu duruþu.
Zembereðinden çýkmýþ gibi,
Öylece bakarken gözlerle
Çaresizliði yaþadýlar birlikte
Bilmeden tutunurken birbirlerine...
Ölüm korkusu muydu bu bað?
Olmamalýydý...
Acý çeken nasýl bakarsa
Öyle bakýyordun ona
Unutarak merhametsizliðini.
Hayatýn öðrettiði bin bir gerçek,
Dolanýverdi birden etraflarýnda...
Bir can ki her þey,
Bir can ki canlara can...
Þimdi kime ne desin bu canan?
Uzanan eller yardým deðil,
Sevgi uzattý bilinmez bir þekilde...
Fýrtýna sonrasý sessizlik
Sarýnca haneyi;
Cam kapandý,
Kolonya kokusu uçtu.
Yastýða sarýlan eller,
Düþündü birer birer...
Salondaki çiçekler
Ne vakittir sulanmamýþtý,
Kururdu sulanmazsa.
Bulaþýklar birikmiþti,
Kirli çamaþýrlar gibi;
Kokardý yýkanmazsa.
Ya yüreðin açlýðý?
Kim ne diyebilir ki
Uykuya gömülen bedenlerin
Mecburi konuþmalar dýþýnda
Neden sustuðunu?
Kim anlayabilir ki
Paylaþýmlar tükendikçe
Çiçekten, bulaþýktan
Hatta çamaþýrdan önemsiz olunduðunu...
Gecenin sessizliði
Uzandý gönüllere,
Gençliklerine saklanan aþký
Bulup çýkardý bir yerlerden
Ve tuttu elleri,
Verdi birbirine.
Sabah uyandýklarýnda
Yalnýz içilen çaylar,
Dönülen sýrtlar,
Yokluklara karýþtý...
Ýkinci bir emre kadar
Sýðýndý yüreðe hoþgörü.
15.12.2009 01:17
Serap Hoca