AYRILIK VAKTİ

Gök mavi ,deniz dalgalýydý o,gün.
Toprak kan renginde,kýzýla çalýyordu sanki,
Gün batmak bilmiyordu ufukta.
Saatlerden ayrýlýk vakti.

Mevsimlerden ilk bahardý,
Günlerden pazar,
Yaðmur yaðýyordu þehre,
Saatlerden ayrýlýk vakti.

Aðlar çekiliyordu denizden.
Ve son kez suya deðiyordu ayaklarýn,
Martýlarla son sözlerini paylaþýyordun.
Saatler ayrýlýk vaktindeyken,

Hala yaðmur yaðýyordu üstümüze.
Sýrýlsýklam olmuþtuk ikimizde,
Sen sokulmak isterken tenime.
Son kez ellerim deðiyordu ellerine,

Ýlk defa yakýndan bakýyordum gözlerine.
Ýkimizde bakakalmýþtýk öylece.
Sarýldýk,kokladýk bir birimizi sesizce.
Bir an sol eline deðdi gözlerim,
Saatler ayrýlýk vaktini gösteriyordu.





Sevmenin erdeminden kaçýp,
Terketmenin ihanetine sýðýndýn...
Tesellin bu oldu iþte...


Fikret EDÝÞ
19/01/2009
Sosyal Medyada Paylaşın: