Bu karanlýk oda, Her bir köþesi yalnýzlýk dolu. Hala kokusu var burnumda, Hep sürdüðün bu koku.
Gözlerim bir þeyler arýyor, Sadece boþluðu görüyor. Yoksun kaldýðým günlerim, Her günüm bir yýl gibi.
Kabullenmek isterdim yokluðunu, Ama sen yaþýyorsun içimdesin. Her gün odamýn karanlýðýný izlesem de, En basit olaný kendimi kandýrmaktý.
O gün belliydi zaten, Duvarlar karalarý giyeceði, Anýlarým beni terk edeceði, Gün ýþýðýnýn beni sevmeyeceði.
Bir güneþ daha battý, Farkýnda olmadan batýyor her gün. Doðuþu olmayan bir batýþtý benim ki, O gün terk etmiþ gitmiþti beni. Sosyal Medyada Paylaşın:
Hakan ERKAYA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.