Ýndikçe yaðmur taneleri yýkayýp durdu sonbaharýn ortasýnda
Güneþin ýþýklarý kurutuyor saçak altýnda bekleyeni
Yüzü yanýk içinde kapattým ellerimle suç iþlemiþ korkuyor
Ne zamandýr suç beklemek hâkim dünyanýn kanunu güçlü nefis
Kýyýsýna iþlenmiþ yürek emeði var damla,damla
Göz çukurunda izlerini taþýyor deðeri ederi kadar olan dünya
Kaç asýrdýr yaþandý bu hikâye doðdukça güneþ kopuyor bir kýyamet
Unuttukça eskileri ders tekrarý yaþanýyor bir yenisi
Herhangi savaþýn ortasýnda ne yapacaðýný bilmez
Savaþ diyor bir ses ama sevmem ben savaþý
Birde eline silah alacaksa hatta arkadan vuracaksa
Öyle þaþkýn öyle hissiz dolanýp duruyor mayýnlarýn arasýnda
Ayaklarý unutmuþ yürümeyi gitmiyor
Hem dengede durmak deneyim ister birde elinden tutan yoksa
Çamur içinde savaþ meydaný tutacak desteðinde kýrýksa
Beyazsa urban gör bak nasýl bulaþýrsýn kirine
Ýstemek yeter mi demiþtin ya istemeyi bilmiyorsam
Kulaklarým perdesini çekmiþse yalanlara
Bana kim öðretecek ayaklarýný kullanmayý çamurunda yaþamayý
Gri bulutlarýn arasýnda kayýp beyaza ulaþmak savaþmak
Büyüdükçe azalýr sanýrdým kaygýlar güçlenir insan
Doðdukça her yeni gün bir yaným kaya bir yaným pamuk tarlasý
Tokadý yedikçe ellerim kapatmaktan vazgeçiyor
Ellerinde taþ içimin çocuklarý her yeni gün isyaný öðreniyor
Büyüyor sorular kabulleniyorum fay hattýnda beslenmeyi
Yýllarý geçirdikçe zamandan alacak azalýyor biriktir ebelerimi
Aklým ilk gün ki gibi hala inanýr bir küçük söze
Ýnanmakla baþlar içimin savaþlarý bulanan çamuru eteklerimde hayatýn
Et ve kanmýþ kalp kurulmuþ saati atacak son ana kadar
Hissediyorsam kuþatýyorsa etrafýný aðlamak gülmek acýmak
Her bir taþýna merhameti sürüp inþa ediyorum evini
Yitýp kalýrsam altýnda lokmasý helal mayasý insan bereket olsun gözlerim.