Hüzn ü Rivayet

Tenzili rütbe olurken yapraklar,
Depreþir elemlerim.
Anlarým avdet etmiþtir sonbahar.
Duyulmaz içimde uyuyan ahlar.
Ýçimdeki tortuyu som hüzün paklar.
Ezelden ebede annemiz toprak,
Bir bilsem baðrýnda ne hâller saklar.
Bilsem de sanmayýn kimseye derim.

Hüzündür yýllardýr en has sýrdaþým.
Beni onun kadar bilmez kardeþim.
El olur da sevdiðim, caným, evdeþim.
Hüznüme bürünür,
Çeker giderim.
Ýçimde cananý yakar giderim.

Ömrün, hitamdan önceki çaðý,
Bazen koþma söyler,
Bazen varsaðý.
Gönle düþer aþkýn ateþten çýðý.
Beni hiç kimseler anlayamaz da.
Mahþere dek ancak toprak kucaklar.
Hüznüm ile beni baðrýnda saklar.

Sarý yapraklarýn hikâyesi ne.
Eriþsem gönlümün has gayesine.
Bilmem ki hüznün bu gayreti ne.
Yârdan da yarandan da edalý.
Gam deðil olmasam da gayrý payidar.

Bazen çiçek olur açar baðrýmda.
Eli vardýr daim yürek aðrýmda.
Emrihak vaki olup bir anda,
Çekilince tenden can adlý peri.
Belki o dem terk edecek bu hüzün beni.
Þimdi sarar gündüzümü gecemi.

Ankara 08.12.2009 Ý.K






Sosyal Medyada Paylaşın: