Merdiven boþluðunda
Öylece kalakaldým…
Hani sallanýr ya örümcek
Tutunur kendi görünmez aðlarýna
Öyle iþte…
Vardý-yoktu olanlar
Çevirdiler etrafýmý
Yalvarýyorlar
Aç gözlerini,
Nerdesin bir gör, diyorlar…
Açmak istemiyorum gözlerimi.
Düþ mü yaþanmýþlýk mý
Gerçek mi
Ne olduðunu bilmediðim binlerce
Belki yüz binlerce görüntü
Bazen hýzla gelip geçiyor,
Bazen donuyor gözümün önünde…
Mesela annem salýncakta,
Koskoca kadýn üstelik,
Ama bu gerçekti,
Görmüþtüm bir albümde….
Sonra Ýstanbul’un orta yerinde
Bir kayýkçýnýn kayýðýný çalýyorum
Sanki dört kolum var gibi
Kaçýrýyorum kayýðý hýzla
Ve denizin ortasýnda
Baðýra baðýra
Gözyaþýmla besliyorum denizi,
Martýlarýn çýðlýðýna karýþýyor aðýdým.
Biri dokunuyor omzuma
Sanki babamýn eli,
Sýcaklýðý sarýyor ruhumu
Dönüp sýmsýký sarýlýyorum…
Binlerce ayak sesi,
Merdivenden bir iniyor, bir çýkýyor.
Ben açmýyorum gözlerimi,
Öylece duruyorum boþlukta,
Bir güneþ doðuyor yüreðimde bir yerlerde,
Bin güneþ batýyor Nemrut’ta.
Aðlamak istiyorum,
Sesim çýkmýyor.
Niye uçmuyor bu uçurtmalar,
Neden boþalýyor bu ev,
Anýlarý sürükleyerek.
Neden içi boþ bu gömleðin,
Neden aðlýyor bu helva tabaðý?
Kim var bu boþlukta benden baþka?
Dokunmayýn yüreðime,
Ayna tutmayýn kimliðime,
Þimdi deðil,
Vakit o vakit deðil…
Ruhumun çýðlýðý aðlýyor sessizce…
Bu boþluk dolmaz,
Bu boþluk kangren oldu.
Ne zaman ki güler bu derin yalnýzlýk,
O zaman mutlanýr sevdiðim ölüler
Ve ben duaya açarken ellerimi,
Can bildiðim, alýr beni
Bu merdiven boþluðundan
Koyar sessizce gönlünün konsoluna.
27 Kasým 2009 02.48
SERAP HOCA