Bir sabah vakti, Güneþten önce gözlerin doðdu içime, Öyle yaralý, öyle narin, ürkek… Dokunmak, kanatmak tekrar yaralarýný, Kelimelerimle seni yaralamak, En son arzumdu.
Gözlerini öptüm önce, Sen gibi bakmayan, Bin acýnýn siyaha boyadýðý yeþil gözlerini, Sarýsýnýn kana bulandýðý! Kirpik uçlarýnda ki yaþlarý öptüm! Bu þehrin lanetli yaðmurlarýna inat!
Ellerini öptüm sevgili, Avuçlarýndaki kire pasa, Dudaðýma batan hayat kýrýklarýna raðmen, Daðlarda açan kardelenleri koydum avuçlarýna, Bunca kedere raðmen, Umut ektim avuçlarýna!
Dudaklarýný öptüm, Lal kesilmiþ, kýrk düðüm olmuþ Dilinde asýlý kalmýþ, Sessilik çýðlýklarýný özgür býrakmak için! Acýlardan arýnmýþ bir alfabe için, Harfleri aþka, Kelimelerini beyaza boyamak için, Öptüm dudaklarýndan sevgili, Esaret altýndaki kelimelerin yarýnlara güzellikler doðurmasý için…
Öptüm alnýndan sevgili, Kaderine pusu atmýþ kara kýþlarý daðýtmak, Utanacak ne varsa yazgýnda silebilmek için, Yýkayýp yakamozlarý, Saçlarýna yeniden asabilmek için yýldýzlarý! Silmek için bu laneti! Öptüm sevgili, göðsünün orta yerini!