KÜÇÜK YÜREĞİMDE BÜYÜDÜM

Ben küçükken ay da küçüktü,
Ýki parmaðýmýn arasýna sýðacak kadar.
Küçük küçük adýmlar atsam da uzamazdý gündüzler.
Her gece devler kaçýrýrdý beni, muskam olmasa.

Güneþin gölgesi zannederdim geceyi.
Meraklýydým;
Beyaz mýydý zencilerin gölgesi ?
Ya kardan adamlarýn ?
Babam bilmezdi ki bunlarý,
Anlamazdý da,
O gelmeden bütün bulutlarýn melek olduðunu.

Kýskanýrdý gökyüzü, mavi elbisemi giydiðimde.
Gökkuþaðýný da çalýp dolardým belime...

Oyunlarýmýn tek kahramaný bendim.
Tüm rolleri bir ben üstlenirdim.
Her tebessüm hýçkýrýklar getirirdi beraberinde...

Büküp dudaklarýmý düþünmütüm bir gün;
Ya kelebekler aðlasaydý diye...
Ve aðlamýþtým bir hayat bilgisi dersinde,
Karý meleklerin atmadýðýný öðrenince.

Ay ýþýðý sanýp sokak lambasýný,
Hayaller kurardým penceremde.
Herkesin sahiplendiði o en parlak yýldýz var ya hani,
Geceleri uçurduðum gümüþten uçurtmamdý o benim...

Gözlerimden çalýnýnca hem ýþýk hem gece,
Bir oyun baþlatýrdým gülüp halime; körebe...
Sonra dizimdeki yaralarý madalya bilip,
Kamýþtan atýma biner, takardým çetemi peþime.
Bazen kýzardým babama "Ölürsem görürsün!" diye...

Tanýmadýðým her yazý kutsaldý benim için.
Bilyelerimin üstüne yemin eder,
gelecek zamanlý þiirler yazardým;
Ben büyüyünce çocuk olucam baba!

(kýsa bir þiirden esinlenerek yazýlmþtýr)

AYLÝN SAÐLAM
Sosyal Medyada Paylaşın: