Sustum artýk, konuþmaya gücüm yok. Öyle bir dert binmiþ ki üzerime, Bir çýkýþ yolu yok… Ne çýðlýklar attý bu yürek semaya Ne çok sensizliðe katlandý da Bir bunun telafisi yok… Durduramýyorum sýzlýyor kalbimdeki yara Sen bassan da yüreðime, senden aðrýsa Bir tokat atsan da Yankýlansa tüm hücrelerime Yankýlansa da gitmesen benden keþke…
Yokluðun ölüm gibi, ben sussam da Susmuyor içimdeki sevda. Ne hayallerim vardý içimde hep yaþayan, Ne düþler kurdum da seninle an be an, Bir tek söz kül etti hepsini, Bedenim eriyor hayattan… Þimdi ne yapacaðým bu yokluðunla? Ýçimdeki bu ýzdýraplarla.. Bir güneþ batýyor þimdi benden… Nefret ediyorum artýk kendimden, Gözlerimin gördüðü her þeyden, Býktým, usandým artýk tüm bu kederden! Volkan gibi patladým, parçalandým. Bir rüya gördüm, uçuyordu gönlüm.. Açtým gözlerimi þimdi, açmaz olaydým…
Kanlý yaþlarla donattým resimlerinin kenarlarýný. Her þey, bu dört köþe dört duvarda kaldý. Ýçimdeki sen, bir koca hayattý… Kimseye söylemedim benden gittiðini. Sorsalar da sevgimizin nasýl gittiðini, “Ýyi” der yüreðim, kaldýrmýyor daha fazlasýný… Yüreðim bile anlamýyor, Ona göre daha hiç bir þey bitmedi… Tanýyamýyorum artýk kendimi. Yerim, koca bir saraydayken, Þimdi tenha bir sokak köþesi… Artýk ne desem kifayetsiz, Bitiyor yüreðimin külleri. Yok oluyorum yavaþ yavaþ þimdi…
b i l a l.. Sosyal Medyada Paylaşın:
ruzgar_809 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.