gülümcan
ayrýða gebe bu aþk bilirim.
galiba en açý çýðlýklar doðuracak bana,
galiba sonunda yeni ben doðucam,
tenim teninden uzaklþýp;
yeni bir ben olacak...
’’ey! gözümün sarhoþluðunda titreyen kadýn.
sen mi net deðilsin ben miyim titreyen?
bazan çok uzaksýn bazan çok yakýn,
bir türlü týtturamýyorum sevgimin ayarýný sana.
yoksa, guguklu saat mi yoruyor bizi ?
yoksa, takvimler mi çalýyor bizi bizden.’’
’’önümüzde bir ateþ yanýyor
nerden mi ? biliyorum, e yüreðimi yakýyor benim,
sanki buharlaþýyorum, isa misali göðe.
belki çok günahkarým ondan mýdýr ?
ruhumun izdýrabý(ama benim senden baþka günahým yok ki)’’
gözlerim izbe , mekruk, virane, gölgelerle konuþuyor.
her köþe baþýný tutmuþlar;
çalmýþlar aþkýmý seni beklediðim köþelerden.
þimdi suçlu ben miyim ?
yelelerine özgürlüðü sýrtladýðým,
beyaz kýsraðýn ayaklarýnda öldür beni gideceksen,
ya da dur ben gideyim,
zaten gitmek ölümle eþ deðer senden...
’’bak þimdi kan kusuyorum, niye geldin ki...
ben þimalde, þafakta, kuyruklu yýldýzda,yasemin kokusunda,
hep seni yaþadým, varmýþsýn gibi;
þimdi niye geldin ki, halimi görmek için mi?
ne olur git, acýmaný istemem.
hem sebep olup , hem vijdanýný rahtlamaný istemem
haksýzlýk bu yine kahraman sen olamazsýn’’
bak o , kýyamam diye sevdiðin,
adam ölüyor , son kez tut elimi.
gözlerime bak, son nefesimi verene kadar sen kapa gözlerimi
kapa gözlerimi gülümcan. kapa ölüyorum....
selçuk bozdað/gaziantep
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.