CAN UÇURUMUN UCUNDA

Ýhya edilmeyen zaman, dertlerimi çoðalttýkça
Geleceðim kýyýlýyor, geçmiþe özlem duyarak
Meçhule uzanan aklým, aðýtlarýný yaktýkça
Nice mevsimler geçti, bu gençliðime kýyarak.

Ismarlama zamanlara, ram eylediðim vakitler
Sükutumu çiðneyerek, rezilliðe yol verirdim,
Yýkýlýrdý tapýndýðým, merhamet dolu mabetler
Þehvetin kucak açtýðý, olukta kalýp erirdim.

Þeytan kirli hançerini, boþ anýmda indirecek
Belki yine kayacaðým karanlýðýn boþluðuna
Mazlum ve saf yüreðimi, ifritiyle söndürecek
Ancak böyle inandýrýr, vazgeçilmez olduðuna

Hislerimi aþýndýran, açlýðý dindiremedim
Sýyrýlýp gitti ömür nihayetin avucunda
Þiddetli ümitlerimden, gönlümü indiremedim
Ardan ve edepten yoksun, can uçurumun ucunda.

Ruhuma dokunan nefret kederini yükledikçe
Muhalif olan duygular, cesaretimi kýrýyor
Zavallý bedenimde ki nefs, kuvvet alýp kükredikçe
Gözlerim sýðýnacak bir, sessiz liman arýyor.

Ölümü mü seyrederken, ölenlerin üzerinden
Korkularým yükseliyor, nefesimde çýrpýnarak
Baþka bir benlik türüyor, bu ölümlü bedenimden
Celladýný görmüþ gibi, ecelinde barýnarak.


Nevzat TAÞKIRAN
30-11-2009

Sosyal Medyada Paylaşın: