Sanki kolum yok; ya da bacaðým Yaþýyorum ama eksik. Boðuluyorum; Ama biliyorum ki nefeste alýyorum. Çok garip dimi? Hem ölü hem diri olmanýn farkýndalýðýný yaþýyorum. Bir yaným özünü vuruyor; Gizlice aðlýyor derinlerde. Öbür yaným inadýna kandýrýyor kendini; Kahkahalar saçýyor özüne inat. Sahte güneþler yaratýp, Zifiri aydýnlýklar belirtiyor ufkunda. Ah… Ýstanbul bile düþman, Sanki öç alýyor benden. Galata yüz asýyor; Göstermiyor bana nerde Ýstanbul yeditepen. Þiþhane kýzgýn, Sanki ben deðildim, o sessiz ahenginde dans eden. Boðaz bir baþka; Her þeyden daha samimi; Hýnzýr bir çocuk gibi yüzüme vuruyor! “Ne unuttun nede unutacaksýn! Her defasýnda su yüzüne çýkacak ve sen her seferinde geri döneceksin baþladýðýn güne.”
Sosyal Medyada Paylaşın:
omererat Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.