Gözyaþlarým, Ýçime akarken zehir gibi, Kendime bakýyorum, Konuþamadýklarýmý; Kendi yüzüme konuþuyorum, Saatlerce aynada, Ýçimi dökerken ona, Alaycý gülüþler aklýmda, Kendini ait hissedememek ne kötü, Þu yalancý dünyaya. Akarken iri iri yanaðýma, Ýçimde bir boþluk, Ürperiyorum, Aðlamak nafile, Geçirmiyor acým, Nedir beni bu kadar kahreden? Her þeyin varken, Yokmuþ gibi yaþamak mý? Acýmasýz insanlar mý? Anlaþýlamamak mý? Depresyon mu? Bilinmezlikler, içimde hesap sorarken, Aðlamak ey gözyaþým, Hiç durmadan, Neden öyle gözlerim soru sorar kendi yüzüme, Rahatlamanýn tek yolu bu mu? Vefasýzlýða ve yalnýzlýða... Uzaktan ne kadar güzel görünür yaþamým, Kalabalýkta tek baþýnayým, Çaresizlik kol geziyor içimde, Bir kiþi bile farkýnda deðil, Deðil Allah’ým...
Sosyal Medyada Paylaşın:
zcelik42 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.