Ey koca Ýstanbul ne hikâyelere, masallara, Ne boranlara ev sahibi oldu o eski sokaklarýn, Uzaklardan nice ümitlerle geldiler sana, Hayallerini, umutlarýný gerçekleþtirmek için, Bin bir dua vardý bohçalarýnda.
Ey koca Ýstanbul!
Sen ne yaptýn be gözü dumanlý þehr – i sevdam, Talan edilirken evi, ocaðý, mahremi yalnýzlarýn, Üstüne çamurlu perdeler geçirdin, Hiç acýmadan hayatlar söndü dumanýnda, Sen de gafilliðin seyrine daldýn.
Ey koca Ýstanbul!
Boðazýn incisi, asýrlýk þehir, Nasýl da gelin gibi süzülüyorsun, Geceleri pýrýl pýrýl ýþýklarýn, Nasýl da kamaþtýrýyor gözlerini yýldýzlarýn.
Ey koca Ýstanbul!
Tüm bu güzelliklerin ardýnda, Baðrýndan neleri, kimleri geçirdin, Masumluðun damlalarýný akýtýrken biçareler, Yollarý engerek zehrine açtýn, Onlar sustular, Sen görmedin..
Ey koca Ýstanbul!
Verdiðin güzelliklerin yanýnda, Alýp gittiklerinin hesabýný kim ödeyecek Kim verecek bilmeden yitirdiðin selamlarýn sabahlarýný geri, Hoþ hesap sormaya derman kalmýþ mýdýr ki, Yaktýðýn yýktýðýn o virane gönüllerde, Var mýdýr dersin nefes sesine konuþacaðýn kimse.
N.C.U
19 KASIM 2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
NURCAN CANDAR UYGUR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.