ÖNCESİ GİBİ

ÖNCESÝ GÝBÝ

Ilýk bir gecenin ilk akþamýnda,
Oturdu karþýma, sustu öylece,
Bakýþlarýnda heyecan, gözlerinde buðular,
Olacaklarýn habercisiydi.
Sýcacýk elleriyle tutunca ellerimi,
Gözlerinden sessiz saðanak baþladý.
Ellerimle buluþan damlalar,
Tropikal yaðmurlar gibiydi.
Bir þeyler anlatmak istiyordu,
Heceler kilitlendi dudaklarýnda,
Suskun kaldý öylece!
Heyecan doruktaydý…
Bakýþlarýmla sorgulamak istedim.
Daha da sýký tutup ellerimi,
Kapattý gözlerini.
“Üzülme” dercesine, baþýný iki yana salladý!
Þaþkýn, bakakaldým bir süre!

Kaç zaman geçti?
Hatta zaman geçti mi, durdu mu bilemiyorum!
Aralayýp ýslak kirpiklerini,
Mehtapta baygýn bakýþlarýyla, göz bebeklerimi okþadý.
O an, anlatýlmaz fýrtýnalar koptu içimde,
Ateþler kapladý ürkek kalbimi,
Yandýkça yanmaya baþladým…
Iþýðýn kelebeðe yaptýðý gibi, gözleriyle beni esir almýþtý.
Kaçmak istiyordum ancak nereye, bilmek istiyordum ancak neyi?
Eriyip varlýðým ,silindi benliðinden,
O mu ben, yoksa ben mi o olmuþtum?
Gençlik yýllarýmda çokça güvendiðim aklýmý aradým!
Olaný biteni sorgulasýn diye,
Depremde ilk kaçan tavþanlar gibi…
Beni çoktan terk etmiþti!

Baþýný koyup omuzlarýma,
Sarmaladý vücudumu kollarýyla,
Yangýný daha da harlattý…
Tam konuþup, bir þeyler söylemek isterken,
Hazin sesli “Sus kalbim sus “ naðmeleriyle,
Uzak sahilden, bir þarkýcý konuk oldu gizemli gecemize.
Sonrasýný hatýrlamýyorum!

Gözlerimi zaman ve mekâný belirsiz bir ülkede açtým.
Artýk onsuz bile, onunlaydým.
Orada yasaklar, kýskançlýklar hatta dedikodular da yoktu…
Uzayda kayan yýldýzlar gibiydik, varlýktan öte yokluðumuzla övünüyorduk.
Tek cevher kalmýþtý yangýn yerinde,
Ruhlarýmýzla birbirimizi arýyorduk.
Adem’le Havva’dan öncesi gibi…

Halit Özdüzen

Sosyal Medyada Paylaşın: