ÖĞRETMENLER GÜNÜ VE ŞEHİT ÇOCUĞU

Yirmi üç Kasýmý göstermekte,
Þehit Öðretmenin evindeki takvim yapraklarý,
—Anne! Diye seslenmekte,
Annesine sesleniyordu,
Baba þefkatinden mahrum çocuk,
Bayraða sarýlmýþ resim albümünü açýyordu
Þehit babasýnýn fotoðrafýna öpücükler kondururken…

Þehit çocuðunun titrek sesi,
Sývasý dökük odada yankýlanýyordu,
Gözlerinden yaþlar akýyor,
Odun sobasýnda yanan son lastik parçasýnýn,
Narý dahi ýsýtmýyordu,
Bedenini…

Ve biraz daha sokuluyordu annesine,
Rüzgâr daha hýrçýn esiyor,
Anadolu sokaklarýnda bölücü itler havlýyordu,
Þehit çocuðu baðýrýyor,
Feryat ediyor,
—Geliyorlar anne!
—Geliyorlar yine!
—Babamýn katilleri geliyor diyordu,
Kendini tutamayýp,
Babasýna son nefesinde,
Güçlü olacaðýna söz verdiði halde,
Islýk sesleri eþliðinde aðlýyordu,
Þehit çocuðu…

Bu gecekondu virane evin,
Çatýsýndan damlayan,
Yaðmur damlalarý eþlik ediyordu,
Þehit çocuðuna,
Ne acý ki,
Gecenin bu geç vaktinde,
Nurlu sabahýn gecesinde,
Kimse kapýyý çalmýyordu…


Zor konuþuyordu,
Hatýrlanmak istiyordu,
Babasýyla gurur duyuyordu,
Annesine dönerek konuþmasýna fýrsat vermeden,
Gözleri yaþlý yüreði yaralý,
Þehit çocuðu,
—Yarýn babamý anacaklar,
—Dualar gönderecekler,
—Unutmayacak onu,
—Vefalý meslektaþlarý,
—Babamý özledim anne!
—Özledim!
Dedi ve sustu bir an,
Yaþadýðý güzel günlere doðru,
Þöyle bir yelken açtý,
Nede çabuk geçiyordu zaman.

Üç öðünü unutmuþlardý,
O acý günden bu yana,
Tek öðünle geçiþtiriyorlardý günü,
Sofranýn baþ tacý ekmeði,
Ne bulurlarsa katýk ediyorlardý,
Ondan da vazgeçmenin zamanýydý bu gün,
Çünkü bugün,
Çünkü bu gün Öðretmenler Günüydü…

Ve sabah namazý vakti,
Heyecanla doðruldu yataðýndan,
Gazete bayilerine koþuyordu,
Þehit Çocuðu,
Alelacele göz gezdiriyordu,
Bir bir gazete manþetlerine,
Gazetenin manþetinde,
Görüverdi babasýný,
Gözleri doldu bir an,
Aç kalacaðýný bile bile,
Titrek sesiyle uzattý son ekmek parasýný,
Ve gazeteyi alarak,
Göðsüne bastýrdý,
Öyle öyle bir bastýrdý ki,
Kol kola geziyordu þehit babasýyla,
Kokusunu duyuyordu,
Gurur duyuyordu,
Gururla adýmlýyordu,
Karýþ karýþ vatan topraklarýný,
Þehit çocuðu…

Virane evin kapýsýndan içeri girerek,
Gururla sesleniyordu,
—Aldým anne,
—Babamý gördüm,
—Babamla kol kola geldim anne diyordu,
Anne oðul,
Ve Kahramanmaraþ’ta Bugün Gazetesi’nde ki,
Þehitlerim salâvatlar getiriyorlardý,
Sessiz sedasýz aðlýyordu,
Þehit Eþi,
Þehit çocuðu dualar gönderirken,
Ve nura bezeniyordu,
Bu virane gece kondu,
Yirmi dört Kasým sabahýnda…

Sizlere selam olsun! Cümle Þehitlerim,
Sizleri unutmadým,
Yaþadýðým sürece de unutmayacaðým,
Yeminim olsun ki,
Timsah gözyaþlarý dökenlerden,
Sizi adýnýza,
Türk Milleti adýna,
Hesap soracaðým.

Sosyal Medyada Paylaşın: