Rüyâ gibisin, uyanmak istemiyorum...

Seveyim istiyorum, sarayým kaygýsýz,
gecemde, sabahýmda sen ol istiyorum,
korkuyorum rüya gibi olmandan...

Onca yýl geçti yalnýz, sen yoktun,
hem evin erkeði, hem kadýný bendim.

Anasýydým biricik oðlumun, hem de babasý,
büyüdü, koca adam oldu,
asker ettim Mehmetçik oldu.
Döndü evlendi, adam oldu...

Yarým asýra yaklaþtý ömrüm,
yaþam sýkýcý, pek rutin,
emeklilik üstüne git gel iþe,
rahat etsin evladým diye.

Arada emekli arkadaþlarla
toplandýðýmý saymazsak,
iþten eve, evden iþe bir yaþam...

Mutluluk, umut,
umutsuzluk, mutsuzluk.

Onca fotoðrafýma baktýmda,
gülmemiþ yüzüm hiç birinde,
beraberken çekilenler hariç sadece.

Ankara bayram yeri gibiydi eleleyken seninle,
bayýrlarý çýkmak kolaydý ilk kez.
Saatler geçerken öðün öðün üstüne,
her nasýlsa acýkmadan hem de,
sýcaklýðýn somun ekmeðim, gözlerin katýðýmdý.
Ve ben ilk defa böyle doymuþ hissettim kendimi,

Sahi misin sen, gerçekmisin ki?
Bir bilebilsem...

Nasýl olmuþda gülebilmiþim o kadar, þaþýrdým,
nasýl unutmuþum yanýnda onca acý yaþananý da,
sana uymuþum, yýllar sonra mutlu olmuþum...

Alýþmaktan korkuyorum,
sensiz yapamamaktan korkuyorum,
rüyâ gibisin, uyanmak istemiyorum...


6 Aralýk 2008 - Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın: