Yalnızlık Kumbaram

Yalnýzlýk Kumbaram

köþe baþýndaki çocuk
koyu laciye bulamýþ
kusursuz kahkahasýný
aðýr hasta günleri
geçirmeye çalýþýyor
akþam kaçkýný

ellerimde felsefe kitaplarý
gecekondularýn soluk bakýþlarý arasýndan
kucaklayarak zamanýn kendine güvensizliðini
yalnýz saçalrýný okþamayý yazýyorum
dipnotuna yalnýzlýðýmýn
öyle bir sismik gül ki
sarsýlsýn ömrüm...

zakkum yapraðýný okþadý akdeniz meltemi
akþam güneþi dolaþýrken gözlerimde
düþüncelerimdeki ufka kimse dokunmadý
hayallerimde yoksunuz
hiçbir þafaðýn sonunda...

yok olmayý bilmiyorum
kasým’a doðru solgunlaþýnca zaman
zamanda ’sen’ sözcüðü doðmadan
ince düþlerime
güldüðün ben ben deðilim artýk
uzaklýðýn da yok
aðlamaya fýrsatým
gitme vaktim
veda hakkým...

ölüm gariban çobaný yalanlarýmýzýn
sürerken istediði yere doðrularýmýzý
buluþtuðum bol kavþaklý aðrýlarýmla
yalnýzlýk kumbaramda biriktirdiðim
korkularýmý harcýyorum

ilk defa bu kadar aptalcasýna bitti
biten hiç baþlamamýþtýr
gidenin hiç gelmemiþliði gibi
bitti...
hiç bitmemiþçesine
aptalca...
dudaðýný bile bükmediðin
gidiþim...
bitti...

yalnýzlýk kumbaramda
gözlerini yumuþun
anlamayýþýn
zamanýn nasýl çabuk geçtiðini
bensizliðin
fark etmediðin...

herþey gri
yaðmur bastýrdý
köpüklü deniz anýlarým þimdi
gri
ayaklarým çamurlu belki
yanýnda yalnýzlýk bile güzel...

Kaðan Ýþçen




(c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Sosyal Medyada Paylaşın: