MARİFET BİLMEZ İNSAN

Nice asýrlar geçti, bu ebedi yatakta
Tarihin gömdükleri, hala kýzýl þafakta
Doðrudan çark edenler, karanlýk bir sokakta
Ruhuna eþ arýyor, zevke iman ederek
Acýnýn lezzetine, takýlýpta giderek.

Hangi kýymetli eþya, tükenmedi zamanda
Yerle bir olmadý mý, fiske indiði anda
Hakikat günden güne, nefse boþaldýðýnda
Fikir aslýný bulmaz, gam yüküne düþmeden
Vicdan azabýyla can, kývranýp da piþmeden.

Perdeden bize inen, makberi çaðrý çöktü
Þehvet aðzýný açtý, ardýndan çile döktü
Huzur nefrete karþý, baþýný eðip büktü
Azap kapýdan gitmez, titretir insanlýðý
Zulmü azad eyleyip, baþ eder karanlýðý.

Marifet bilmez insan, mekansýz kalýr elbet
Gözlerinde tükenir, vuslata vurur ebet,
Kýblesini kaybeder, imaný ilelebet
O vakitten sonra kul, münacaat etmez kar
Usulden kopan özü, cehennem narý yakar.

Hak dergahý deðil mi, kulu ehl-i dil yapan
Biat ederek arþ’a, amenna deyip kopan
Her ahvelden ahvale, kerem ederek tapan
Canýndan feragatý, dad etmez yaratana
Cenneti ikram eder, hak ruhu pak tutana.

Nevzat TAÞKIRAN
18-11-2009


Sosyal Medyada Paylaşın: