Yýldýzlar gömer gecenin karanlýðýný
Tüketir karanlýðýn türküsünü,
Geceye sýðýnanlarýn mutluluðunu
Ve sevilenin ýþýltýsýný yok eder.
Þimdi
Gecenin sabaha gece olduðu anlar,
Biri sessizce kalkýyor koltuðundan,
Uzanýyor pembe konsola
Ve sayfalarýnda kayboluyor günlüðünün.
Yaþanmýþlýklar,
Yaþanacaklar,
Düþlere sýðan gerçekler,
Gerçeklerle kucaklaþan yalanlar…
Açýk camdan bir esinti
Yalýyor adeta yüzünü…
Adam, bir sigara yakmak ister
Sonra
Biraz daha fazla yaþayým
Bir gün daha fazla, der içinden.
Sevmek bu olsa gerek…,
Gece ne güzeldi,
Hele bu gece…
Hiç yýldýz yoktu.
Yýldýzlar engelliyordu
Onun düþünden çýkýp
Göðü kaplayan ýþýltýsýný.
Defterin son sayfasýný açtý,
Ay gökten gülümsüyordu
Kalemi yüreðinin sesini biliyordu
O bir þey demedi
Kalem yazdý,
O aðladý…
Bu aðlamasý farklýydý,
Yýllara gömdüðü kimsesizliði,
Öyle bir sevgiyle yok olmuþtu ki
Nadir elde edilen bu sevgin için
Bir ömür boyu aðlayabilirdi
Mutluluktan…
Saatlerce oturdu,
Günün doðumunu izledi,
Denize vuran gün ýþýðýnýn
Yüreðindeki varlýðýný hissetti.
Onu yitirmek istemiyordu,
Açýk olan cama gitti,
Orada öylece duran
Akpak güvercini kucaðýna aldý…
Okþadý sevgiyle tüylerini
Ve öperek döþünü
Uzattý ellerini gündoðumuna
“Seviyorsan gitmezsin
Ya da geri dönersin.” deyip
Açtý avuçlarýný
Güvenerek sevgiye.
17.11.2009
SERAP HOCA