Elim de kaldý son dal, düþerken ellerine,
Bilsem kaç hayal gömdün, kaç servinin dibine!
Adýný akþamlarda, ölümle eþ anarken,
"Gönlümün gözü çýktý!", güllerimiz kanarken...
Bir hayat ki, heyelan, mütemadiyen kayan;
Bilmezdi çocukluðum, ne ihanet, ne isyan.
Tanýdým ihaneti, su yürürken dalýma,
Ýlk günahým, sen oldun, sen girdin vebalýma!
Hangi rüzgar atmýþtý, nereden gelmiþtiniz?
Kendi denizlerim de, dalagalanýrken sessiz...
Olmazdý senden önce, ne koþu, ne telaþým,
Ýki yakama bile, küçük gelirdi baþým.
Hiç bir sokak bilmezdi, nasýl dönerdim eve;
Nasýl þeydi bu sevmek, öldüm ben, seve seve...
Biri çýkýp getirse, rüyada ki atýmý,
Sürsem deli düzlerde, gönül saltanatýmý...
Görsen, hayret edersin, nasýl kemale erdim,
Þimdi benzim sapsarý, bir mum gibi eridim...
Bir gelip kaldýrsa, sýrtýmýzdan bu daðý!
Bu zamanda gerekmiþ, meðer bir dert ortaðý.
Ben de görememiþtim, düþmeden bu yollara,
Kuþlar bile konmuyor, gördün kuru dallara!
Geçti çiçek zamaný, bitti gülün harmaný,
Kesildi, son yokuþta, dizlerimin dermaný.
Dolunayý baþýmda, gezdirirdim bir zaman,
Kucak kucak serperdim, güneþi yapýp harman.
Gönüller açmak için, anahtarý var dilin,
Baç alýrdý bakýþým, diþinden her güzelin.
Yüzüm de bir tebessüm, kalmýþ bende sevdandan,
Geçti yolum bu akþam, unuttuðum bir handan...
Hayrettin YAZICI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.