İ S T A N B U L
Bir hayalim vardý senle Ýstanbul, öyle sade, öyle saf
En az bir zamanlarýn yedi tepeli þehri kadar körpe, yaþanýlasý…
Ufak heyecanlarla gelen heveslerdi benimkisi, senden önce,
Sen bütün acýmasýzlýðýnla gerçeklerin en dikenlisini, en acýtanýný,
Kalp buran en fenasýný uzatana kadar almaya mecbur kýlarak.
Aldým, ne çare.
Sen ki az buz deðil tam tamýna yedi tepeye hükmeden,
Yedi dik baþlýyý bulutlarýnla tahakküm altýna alan koskoca Ýstanbul.
Ben mi sana karþý duracaðým, hâþâ!
Aldým biçare en kanlý tarafýndan gül desem deðil iþte
Her neyse bir tek canýmý ölesiye yaktýðýný bildiðim
O sivri, sokulgan, burucu, zehirli tarif edilemez þeyi.
Belki bir Avrupa þehri kadar solmaz deðil güneþin,
Ama sana güvenen her tepeye, taþa, topraða
Kansýza, soysuza gösterdin yüzünü de,
Bir bana mý kýyamadýn göstermeye…
Hain demeye dilim varmýyor ya, baþka da ne denir þimdi sana.
Görmek bir þey deðil seni de,
Çok da kalmayacaktým hani, ay bile deðil ki
Birkaç gün belki; beni mi barýndýramadýn kollarýnda.
Sen ki ne bereketi kalmýþ topraðýnýn, ne alacak bir parça nefesi
Artýk egzozdan, fabrika bacasýndan çýkan zehirden,
Kalmamýþ havasý olan sen,
Alacaðým zaten noksan nefesi mi çok gördün bana.
Bencilsin Ýstanbul demeye de dilim varmýyor ya,
Baþka da ne denir bu yaptýðýna.
Evsiz, dilenen; belki dilenmeye zorlanan ve kursaðýndan lokma
Ya geçen
Ya geçmeyen çocuklardan,
Bir insan bozmasýnýn tükürdüðü ve yüzünde
Yaptýðýndan aldýðý hazzý belli eden o fütursuz gülümsemeyle geçtiði
Çerden çöpten pislikten zaten insaný geri geri iten
Çoðu zaman trafiðinin Azrail kýlýðýna girip can aldýðý
Sokaklarý, asfaltlarý, semtleri mi çok gördün bana…
Ahh Ýstanbul ahh!
Baþka da bir þey demem sana, beni bekleme bir daha.
Her bir tepene küstüm, beni bir daha bekleme!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.