Sen ölmedin Ki

SEN ÖLMEDÝN KÝ

Bir okul
Camlarýnda resimler
Resimler senin, sana süslemiþler

Bir okul
Açýkta, apaçýk, deðil ki saklý
Uzak mý; yakýn, çok yakýn
Aha karþýmda, yaný baþýmda
Köyde, þehirde, kasabada
Kirli deðil temiz
Duvarlarý ak kireçle boyalý
Alný açýk, baþý dik
Sen varsýn, sýrtý sana dayalý
Yýkýlmamýþ, yýkamamýþlar
Dimdik ayakta ve ihtiþamlý

Görüyorum
Al bayraðým gönderde, ama yarýda
Bugün on Kasým ya, biraz yasta
Ve duyuyorum
Yemen türküsü kulaklarýmda

Dizilmiþler boy boy, sýra sýra
Onlar senin çocuklarýn
Sarý mintan, turuncu kazak, ak çoraplý
Analar, babalar, yavrular
Neneler, dedeler, torunlar
Bekliyorlar
Matem mi var bugün, gözleri yaþlý

Biliyorum
Dokuzu beþ geçe siren ötecek
Öldü denilecek
Ama bilenler bilecek
Sen ölmedin ki, ölmedi diyecek
Sonra þiirler okunacak sana yazýlmýþ
Peþi peþine türküler
Ankara’nýn taþýna
Ýzmir’in kavaklarýna
Gözler silinecek sonra, yas bitecek
Sen ölmedin ki, ölmedi denilecek

Ve kör göz, saðýr kulaklar
Öldüðünü sanan örümcek kafalý yobazlar
Yürekleri paslý onlarýn, zavallý onlar
Onlar öyle ölecek
Ve baþ üstü gömülecek
Sen ölmedin ki hiç, hiç ölmedin
Onlar nerden bilecek…

“Saygýyla anýyoruz. Ölmedin, içimizde yaþatýyoruz…”

Tevfik ekmen. 10/Kasým/2004 *Lüleburgaz*

Sosyal Medyada Paylaşın: