YALNIZLIĞIN TIRNAKLARI BATIYOR
Sesli fonlarda sessiz bir yalnýzlýk
Gideni de belli kalaný da
Sus diyorum gönlüme
Sus yeter artýk
Ne yazýk ki dinlemiyor beni
Hýrçýn bir rüzgâr düþüyor
Her gece peþime
Soluksuz kalýyorum koþtukça
Uçuk bir fer gözlerimin için de
Yalnýzlýðýn týrnaklarý batýyor
Kalabalýklar arasýndaki
Kimsesizliðimin bedenine
Dindiremediðim aðýr sancýlar
Her gün takatimden çalýyor
Dudaðýma kondurduðum
Zoraki tebessümle
Aydýnlatmaya çalýþýyorum çehremi
Ama nafile
Ýstem dýþý akýyor nehirler
Ovuþturuyor
Akan ýrmaklarý ellerim
Yüzümdeki mimikler
Gitgide daha çok buruþuyor
Her sabah aynaya baktýðýmda
Yalnýzlýðýn kol gezdiði çýkmazlarda
Daha da kaybolduðumu fark ediyorum
Dön diyorum kendime
Israrla
Ardýna bile bakmaya tenezzül etmiyor
Kýrgýn donuk gözlerim
Yüreðim geleceðe dair
Ýdaresinin umut ýþýðýný kýsmýþ
Üflesen bir nefese bile
Dayanamayacak kadar mecalsiz alevim
Tak diyorum koluna yalnýzlýðýnýda
Git gidebildiðin kadar uzaklara
Nasýlsa yokluðunun farkýna
Varmaz kimseler buralarda
ÝNCÝ DENÝZ
11 Kasým 2009
Çarþamba 11 :30
Sosyal Medyada Paylaşın:
utangaç kırmızı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.