Ey yaren,
Bir bilsem
Ufuktan güneþ ne vakit doðacak...
Bir bilsem de uykuyu haram kýlsam gözlerime...
Gecenin zifirinde boðuldum kaldým,
Beklemek yormuyor,
Sadece içimde ince bir sýzý var,
Nedeni çok.
Dalýp gidiyorum geçmiþe, geleceðe;
Bir yerlerde býrakýyorum kendimi,
Bulamýyorum.
Gözlerin, ah o gözlerin! ..
Neden, diyen gözlerinin altýnda ezildiðim o gün
Gitmezken hiç yüreðimden
Anlatýlmaz bir korku sarýyor içimi.
Bir bakýyorum avcuma konan bir kekliksin,
Bir bakýyorum kartalsýn...
Tarifi yok bir söz oldun benim için artýk,
Korku gibi bir þey içime ýlýk ýlýk akýyor
Ve çizmek istiyorum kýrýk kalemlerle resmimi
Bu dünyadan.
Bir kar damlasý olsam da yok olsaydým keþke
Sen bana öyle sevgiyle -ama kýrgýn- bakarken...
Ayaklarýmýn altýnda nedenler kalmýþ, kayýyorum...
Güneþi bekliyorum hâlâ; yok! ..
Bana karanlýk kaldý, sana gündüz.
Bana yokluðunu býrakma,
Sende kalmýþken varlýðým ruhuyla
Beni sensizliðinde tüketme;
Güneþle gel ey yâren.
Kendine iyi bak.
5.9.2008
Serap Hoca