Biri vardı. Adı; "Mustafa Kemal..."
Çifte sýra sarma fiþeklerle,
çifte kama ve tabancalar kuþandýlar.
Giderek çoðaldýlar, bir oldular hemen.
Yürekleri de ayný atýyordu her bir yiðidin,
dillerindeki türküde tekti, “
önce vatan. ”
Ar, nâmus, âþk, sevda, onur, þeref,
ana, baba, ata, evlât, kardeþ, öksüz ve yetim,
diye devam ediyordu sözleri, güzelim türkülerinin…
Kahramandýlar, yiðittiler, özeldiler,
güzelden öte güzeldiler… Kum gibi çoklardý en evvelâ, duyan geldi türkülerini.
Daðlarý taþlarý kapladýlar, karýnca ordusu gibilerdi.
Bine bir direndiler önce,
yokluða, acýya, açlýða, yârsýzlýða, yalnýzlýða,
ve en acýsý hasrete direndiler.
Neleri varsa verdiler…
Sevdiklerinden vazgeçtiler, lâfýný bile etmediler.
Mallarýný yitirdiler, günü geldi,
hiç göz kýrpmadan can verdiler.
Ama onurlarýný çiðnetmediler…
Kahramandýlar, yiðittiler, özeldiler,
güzelden öte güzeldiler… Kýyým baþladý sonra! Eridiler bir bir,
kimi karda kýþta, kimi daðda taþta…
Her yerdeydi ölüm, havada, karada, denizde,
hatta ilk defa denizin altýndaydý!
Þarapnel parçaladý bazen nûrlu bedenlerini,
ya da imansýz kurþunlar aldý canlarýný.
Korkmadýlar, korktularsa da yýlmadýlar asla…
Ýlâç bulamadýlar, aç kaldýlar,
devler gibi, direndiler, baþlarý dik.
Çok þükür ve ne mutlu ki, yenilmediler…
Göçenler türkülerini söyleyerek göçtüler yine de,
yiðitçe, kardeþçe, güzelden güzelce.
Selâm olsun her bir yiðide…
Kahramandýlar, yiðittiler, özeldiler,
güzelden öte güzeldiler… Þanlý direniþleri düþtü dillere.
Güzelim türkülerinin nakaratý, doldu gönüllere.
Kadýn erkek demeden, çoluk çocuk yediden yetmiþe,
ezber ediverdiler hemen, “
önce vatan… ”
Vatan sana caným fedâ. Bir deðil bin olsa caným,
hiç tereddüt etmem
yine fedâ ederim… Yeter ki hür ol, özgür ol, dalgalansýn gururla bayraðým.
Onuruyla, namusuyla yaþasýn, tüm evlâtlarýn…
Dünya duydu aziz yiðitlerin güzelim türküsünü.
Zâlimler sustu da, hayranlýkla dinledi…
Kahramandýlar, yiðittiler, özeldiler,
güzelden öte güzeldiler… Binler verdi canýný, on binlercesi sakat kaldý.
Sorma isimlerini sakýn, sen de Mehmet,
ben diyeyim Memiþ, ben diyeyim Ayþa, sen de Ayþe…
Onlar, her gün bin rahmet okunasý,
mübârek elleri deðil, ayaklarý öpülesi atalarýmýz onlar…
Ama biri vardý içlerinde ki,
tüm yiðitler onu sevdi, dinledi.
Dünya bildi adýný.
Aklýna, yüreðine, azmine, tahammülüne,
sabrýna ve bilgeliðine yedi düvel hayran kaldý…
Hem askerdi o, hem bir devlet adamý, dâhiydi hem,
çok cesurdu, eþsizdi liderlikte, çaðýn üstündeydi.
Kemâle ermiþti her bir vasfý,
O, Mustafa’ydý, o, Kemal’di.
Türk’tü o,
Atatürk’tü… Kahramandý, yiðitti, özeldi,
güzelden öte güzeldi… Nûr içinde yatsýnlar...
10 Kasým 2009 - 11.23
Ankara - Ulus
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.