savaşın en mağdurları

henüz daha yirmisinde
ömrünün baharýnda
ellerinde siyah namlunun
.............karanlýk yüzü
sevdiklerimden
uzak hiç istemediðim
bi çatýþmada
belkide anlamsýz
bu savaþýn en maðduruyum ben

çok üþüyorum
bir türlü alýþamadým nedense
bu daðlarýn ayazýna
kulaklarým donmak üzeriydi
ellerim tutmuyordu artýk
soðuðun acýmasýzlýðýnda

bir den silah sesleri gelmeye baþladý
gecenin karanlýðýný yýrtarcasýna
her yanýmýzdan kuþatýlmýþtýk
ceset parçalarýyla ile dolmuþtu
bulunduðumuz yer
bilinmezliðe kurþun atýyorduk artýk

en sevdiðim arkadaþým
yerde kanlar içinde
öylece duruyordu
kucaðýndan sakladýðý son mektubunu
.........................uzatýrken bana
ellerindeki kanlar bulaþtý beyaz sayfalara
sevdiklerine býraktýðý satýrlar
okunmaz olmuþtu kýrmýzýnýn karartýsýyla

son mermim bitinceye kadar
vurdum vurdum
birer birer yere devirdim düþmanlarý
ben öldürdükçe yeniden
diriliyorlardý sanki
onlar öldükçe

ben kimim
düþman kim
nerdeyim ben
artýk bütün benliðimi yitirmiþtim


birden ýslýk çalarak bi mermi geçti
yere kapandým öylece
gözlerim karardý
göðsümde beni acýtan bi sýzý vardý
sevgilim aklýma geldi
ellerini tutmaya kýyamadýðým
anam geldi gözlerimin önüne
o merhamet dolu bakýþlarýyla
hiç gitmiyordu gözlerimin önünde
.................sevdiklerim


ben bu savaþýn en maðduruyum
kimseler ölmesin artýk
ben öldükten sonra
bu benim sana son mektubum
...............................oðlun

yaþar çetinkaya
Malazgirt






Sosyal Medyada Paylaşın: